บทที่ 500 พลังราชินีแม่มด
“ทูลราชินีแม่มด องค์ชายเยี่ยยางออกจากวังไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์ประจำวังหลวงคนหนึ่งเข้ามารายงาน
ราชินีแม่มดสีหน้าเย็นเยียบ “ออกจากวัง? ออกไปได้อย่างไรกัน”
องครักษ์ตอบว่า “กระหม่อมก็ไม่กระจ่าง รู้เพียงว่าเมื่อครู่องค์ชายพาเด็กคนหนึ่งออกจากวังไป องค์ชายบอกว่า...เป็นคำสั่งของราชินีแม่มด เหล่าองครักษ์ไม่กล้าขวาง จึงทำได้เพียงปล่อยไปพ่ะย่ะค่ะ”
เยี่ยยางก็เหมือนกับเด็กวัยรุ่นในวัยเดียวกัน มีช่วงเวลาที่ดื้อรั้นและอยากรู้อยากลอง แต่เขาไม่มีทางกล้าปลอมคำสั่งของราชินีแม่มด และเรื่องนี้ก็ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ด้วยเหตุนี้เอง องครักษ์จึงเชื่อคำพูดของเยี่ยยาง
“โง่! เจ้าพวกโง่!”
ราชินีแม่มดโทสะพลุ่งพล่าน บัดนี้ใบหน้าสะสวยและสง่างามของนางกลับปรากฏความโกรธแค้นที่ไม่อาจระงับได้ ทุกคนล้วนแต่รู้สึกประหนึ่งหัวใจของตนถูกเค้นแน่น
แม้ว่าราชินีแม่มดจะเป็นสตรี แต่ราชาพ่อมดล้มป่วยมานานหลายปี ทำให้นางไม่ต่างอะไรกับผู้ครองอำนาจของเผ่า ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้ใดท้าทายและตั้งคำถามกับนาง หากแต่ว่าคนเหล่านั้นล้วนแต่ตายอย่างอนาถ ในตอนนี้ทุกคนได้แต่เกรงกลัวนางยิ่งกว่าสิ่งใด
Support your favorite authors and translators in webnovel.com