Vol.2-497 พ่อลูกพบหน้า

บทที่ 497 พ่อลูกพบหน้า

ขณะที่ราชินีแม่มดพูด สายตาของนางก็จับจ้องไปยังใบหน้าของโจวจิ่น

ต่อให้เยือกเย็นถึงเพียงใด อย่างไรก็เป็นเพียงเด็ก ไหนเลยจะไม่มีท่าทีผิดสังเกต กระนั้นนางก็ต้องผิดหวัง สีหน้าของโจวจิ่นยังคงเรียบเฉยเฉกเช่นก่อนหน้านี้

“เมื่อครู่เจ้าหยุดเดินเพราะอะไรหรือ เจ้าเคยเห็นดอกไม้นี้ที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?” ราชินีแม่มดเอ่ยถาม

“ไม่เคยเห็น มันสวย” โจวจิ่นตอบ

ราชินีแม่มดยิ้มพลางมองเขา “เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน?”

โจวจิ่นเงยหน้าขึ้น สบตาราชินีแม่มดโดยปราศจากความหวั่นเกรง เขาไม่พูดอะไร เพียงแต่มองหน้านางอยู่เช่น

นั้น

ราชินีแม่มดยกยิ้มมุมปาก ค้อมตัวลงเล็กน้อย ปลายนิ้วเย็นเฉียบของนางจับปลายคางของเขาไว้ “เด็กโกหกไม่น่ารักเอาเสียเลย”

โจวจิ่นยังคงนิ่งเงียบ สายตาที่ใช้มองนางนั้นปราศจากความหวาดหวั่นและลึกล้ำยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

ราชินีแม่มดหัวเราะเย็นชา นางปล่อยมือจากคางของเขา แล้วเปลี่ยนไปจับมือของเขาแทน

ต๋าหว่ายืนอยู่ด้านข้าง แผ่นหลังของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เมื่อครู่เขาเรียก ‘ท่านพี่’ เสียสนิทสนมอย่างนั้นไป