Vol.2-495 พี่จิ่วแสนประเสริฐ (1)

บทที่ 495 พี่จิ่วแสนประเสริฐ (1)

หลังจากเดินทางมาร่วมครึ่งเดือน ทุกคนล้วนแต่เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ อวี๋หวั่นหยิบเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋า เก็บไปได้เพียงครึ่งเดียวก็เงียบไป เยี่ยนจิ่วเฉาจึงหันหน้าไปมอง และพบว่าอวี๋หวั่นฟุบหน้าลงไปกับกองเสื้อผ้า คงจะเหนื่อยน่าดู

แม้ว่าจะมีสาวใช้ แต่เรื่องบางเรื่องอวี๋หวั่นก็ชอบทำเองมากกว่า ขณะที่เธอทำงาน เยี่ยนจิ่วเฉามักจะไม่เอ่ยปากพูด สีหน้าไร้อารมณ์ของเขาทำให้แลดูเย็นชา แต่ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วในใจของเยี่ยนจิ่วเฉานั้นมีความสุขเพียงใด

เขาชอบความรู้สึกยามที่เงยหน้าไปมองแล้วเห็นเธอ แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้พูดกันมากนัก แต่เมื่อเห็นเธอหยิบนั่นหยิบนี่ พลิกนั่นพลิกนี่แล้ว ก็ทำให้โลกสีเทาหม่นของเขามีชีวิตชีวาขึ้นมา

ดูจากภายนอกแล้ว เธออาจดูคล้ายกับคนที่ตามติดเขาตลอด แต่เมื่อใดที่จริงจังขึ้นมา เธอก็สามารถปล่อยเขาไว้ แล้วไปคุยกับอิ่งสือซัน คุยกับอิ่งลิ่ว คุยกับต๋าหว่าหรือคนอื่นๆ ได้อย่างมีความสุข

ไม่เหมือนกับเขา เขาอยากคุยกับเธอเพียงคนเดียว

เยี่ยนจิ่วเฉาเดินไปนั่งข้างเตียง มองไปยังอวี๋หวั่นซึ่งกำลังหลับสนิท