บทที่ 347 พาต้าเป่ากลับบ้าน การประลองเริ่มขึ้น (1)
หนานกงเยี่ยนไม่มีจิตใจสนใจอารมณ์เล็กน้อยของหนานกงหลี เวลาสามวันเพียงพริบตาก็ผ่านไปแล้ว นั่นเป็นโอกาสสุดท้ายของนาง นางต้องใช้กำลังทั้งหมดทุ่มเทกับการประลองกับตี้จีองค์โต
นางรู้ดีว่าในมือของตี้จีองค์โตมียอดฝีมือ นางเคยชะล่าใจหลายครั้งหลายครา แต่จากนี้ไม่ได้อีกแล้ว
นางสูดหายใจระงับอารมณ์ที่ไม่สงบ นางก้มลงมองต้าเป่าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
พบเพียงดวงตากลมโตสีดำที่เบิกกว้างมองนางไม่กะพริบตา
นางทอดถอนใจ ยื่นมือลูบหัวโล้นน้อยๆ ของต้าเป่าอย่างอ่อนโยน “เป็นเด็กดีเช่นเจ้าก็คงดี”
อย่างไรก็ตาม หลังจากหนานกงหลีเดินออกไปอย่างโกรธเกรี้ยว คนคนหนึ่งก็นั่งลงบนขั้นบันไดด้านนอกห้อง
เขาไม่อยากเข้าใจว่าบุรุษผู้นั้นเป็นใคร มีความสัมพันธ์อย่างไรกับมารดาตน ยิ่งไม่อยากเข้าใจว่าเยี่ยนจิ่วเฉาทำเรื่องที่ไร้ความปรานีเช่นนั้นกับมารดา แต่เหตุใดนางยังปกป้องบุตรของเขา
ใช่ เขาเป็นตัวประกันที่ไม่เลวทีเดียว
แต่แค่ให้มีชีวิตอยู่ก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ?
ทรมานเขาสักหน่อยจะเป็นไร?
Support your favorite authors and translators in webnovel.com