Vol.2-326 ครอบครัวพร้อมหน้า

บทที่ 326 ครอบครัวพร้อมหน้า

ท่าทางเศร้าสร้อยและขุ่นเคืองใจนี้

ว่ากันว่าต้องมีคนที่รัก จึงจะรู้สึกเศร้าได้ กระนั้นตั้งแต่เล็กจนโต นางไม่ได้รับความรักจากทั้งบิดาและมารดาแม้แต่น้อย

นางกำนัลซึ่งถูกส่งไปดูแลนางก็รู้สึกไม่พอใจที่ตนถูกส่งไป จึงนำโทสะทั้งหมดมาลงที่นาง

นางเติบโตมาราวกับเป็นวัชพืชต้นหนึ่ง

จนท้ายที่สุด ก็ไม่มีผู้ใดรังแกนางอีก

เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ถูกรังแกแล้ว แต่ทำไม…

นางเจียงนั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้น ฝ่าเท้าประกบกัน สองมือจับฝ่าเท้า ค้อมกายลง แลดูประหนึ่งกบตัวน้อยที่น่าสงสาร

“จะไม่ใช่เจ้าได้อย่างไร?” อวิ๋นเฟยคุกเข่าลงด้านหลังของนาง

“ไม่ใช่ข้า” นางเจียงตอบด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

ทันใดนั้น นางก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากด้านหลัง

อวิ๋นเฟยกอดนางไว้ กลิ่นหอมละมุนของอวิ๋นเฟยลอยมาจากด้านหลังของนางเจียง นี่เป็นกลิ่นที่ไม่อาจพรรณนาได้ กลิ่นหอมอ่อนๆ นี้…ไม่เคยปรากฏอยู่ในความทรงจำของนาง

ศีรษะของนางเจียงก้มต่ำ

ถ้าหากอวิ๋นเฟยอ้อมไปมองด้านหน้า ก็จะเห็นใบหน้าเล็กขนาดเท่าฝ่ามือของนางเจียงกำลังเป็นสีแดงระเรื่อ

แต่อวิ๋นเฟยมิได้ทำเช่นนั้น