Vol.2-270 ปลุกความทรงจำ

บทที่ 270 ปลุกความทรงจำ

เช้าตรู่ในหนานจ้าวมีหมอกลง ท่ามกลางแสงสว่างแรกยามรุ่งอรุณหมอกสลัวปกคลุมทั่วฟ้าดิน

ราชบุตรเขยค่อยๆ ตื่นจากการหลับใหล เขายกมือขึ้นบังแสงที่ลอดผ่านเข้ามาจากช่องหน้าต่าง หลังจากปรับสายตาได้จึงลดมือลง มองเพดานม่านคลุมเตียงที่ห้อยด้วยเศษหยกหลากสี และเอื้อมมือเปิดม่านออก มองดูห้องที่เรียบง่ายสง่างาม ภายในใจพลันเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดไม่คุ้นเคย

เขาไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน

ชายหญิงสองคนนั่งฟุบอยู่บนโต๊ะกลม หากดูจากการแต่งกายและมวยผมที่เกล้าขึ้น คล้ายกับเป็นคุณชายและคุณหนูจากตระกูลใหญ่

เขารู้สึกไม่คุ้นเคยกับทั้งสองเช่นกัน

ที่นี่คือที่ใด? พวกเขาเป็นใคร? เหตุใดเขาถึงมาอยู่ที่นี่?

ความสงสัยนับไม่ถ้วนเกิดขึ้นในใจ เขาไม่ต้องการทำให้ใครแตกตื่น จึงค่อยๆ ยกผ้านวมออกแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างแผ่วเบา ทันทีที่เขาสวมรองเท้า รองเท้าข้างหนึ่งที่ยังใส่ไม่มั่นคงหลุดร่วงลงบนพื้นของเตียงป๋าปู้

เสียงนั้นปลุกให้ชายหนุ่มบนโต๊ะกลมรู้สึกตัวตื่น

เขาเงยหน้าขึ้นในทันทีและมองไปที่ราชบุตรเขย แววตาเกิดประกายแห่งความสุข “ท่านพ่อ!”

“ท่าน...พ่อ?” ราชบุตรเขยจ้องมองเขาอย่างตกใจ