Vol.2-109 นางเป็นภรรยาข้า (1)

บทที่ 109 นางเป็นภรรยาข้า (1)

แตกต่างจากตำหนักเสียนฝูที่เหลืองอร่ามแวววาว รุ่งโรจน์ดั่งอาทิตย์กลางฟ้า ตำหนักเฟิ่งชีเย็นยะเยือกราวกับแสงยามพลบค่ำ ต้นอู๋ถงผลัดใบบดบังแสงแดดอยู่กลางลานกว้างทำให้ผู้คนนึกถึงทิวทัศน์ในช่วงแรกได้ แต่น่าเสียดายที่ทิวทัศน์อยู่ห่างไกลนัก เหลือเพียงใบอู๋ถงที่ร่วงหล่นลงสู่พื้น

แกร้ก--

ประตูวังที่ชำรุดทรุดโทรมมานานถูกขันทีดันเปิดออก เกิดเสียงดังสนั่นจนหลีเอ๋อที่อยู่ข้างหลังอวี๋หวั่นตกใจ ยกมือขึ้นป้องปิดหู

อวี๋หวั่นเหลือบมองนางเบาๆ

เมื่อรู้ตัวว่าทำสิ่งที่ไม่ควร หลีเอ๋อก็รีบลดมือลงและก้มหน้าก้มตาเดินต่อ

อวี๋หวั่นไม่เคยไปตำหนักเย็น แต่หากเทียบกับตำหนักเสียนฝูแล้ว ตำหนักเฟิ่งชีก็แทบไม่ต่างจากตำหนักเย็นมากนัก

ขันทีเฒ่าผมหงอกขาวเดินมาด้านหน้าและคำนับอวี๋หวั่น “กระหม่อมมาเชิญฮูหยินเยี่ยน”

“กงกงไม่ต้องมากพิธี” อวี๋หวั่นยกมือเปล่าขึ้น พลางส่งสายตาให้หลีเอ๋อ หลีเอ๋อหยิบกระเป๋าเล็กๆ จากแขนเสื้อยัดใส่มือของขันทีเฒ่า

“รบกวนกงกงพาข้าไปพบฮองเฮาด้วย” อวี๋หวั่นกล่าว

ขันทีเฒ่ารับเงินไว้ และเดินหลังง่อนแง่น นำอวี๋หวั่นไปที่ห้องโถงใหญ่ของตำหนักเฟิ่งชี