บทที่ 92 พี่จิ่วมาแล้ว
“เจ้าไม่รู้หรือ? เจ้าไม่ได้...เจ้าไม่ได้เอาไปหรือ?! ” อวี้จื่อกุยนัยน์ตาหดเกร็ง ทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าตนไม่เคยบอกอวี๋หวั่นว่ามีสิ่งใดอยู่ในไข่มุกเหล็ก เมื่อเป็นเช่นนี้ นางย่อมไม่รู้ว่าข้างในมีหนอนพิษ ในตอนที่ขโมยของ นางย่อมไม่ทันได้ป้องกันตัว และหากถูกมันกัดเข้า นางจะมายืนอยู่ตรงหน้าเขาเช่นนี้ได้หรือ?
“เป็นข้าที่สับสน...เป็นข้าที่สับสนเอง...” อวี้จื่อกุยทรุดฮวบลงกับพื้น หลังที่เจ็บปวดของเขาพิงกับกำแพงเย็นเฉียบ เขาโยนกระบี่ซึ่งเปื้อนเลือดในมือทิ้ง แล้วหัวเราะเย้ยหยันตนเอง
ทว่าครั้งนี้ อวี๋หวั่นไม่ได้กล่าวคำพูดจำพวก ‘ข้าบอกท่านไปตั้งแต่แรกแล้วว่าข้าไม่ได้เอาไป ท่านก็ไม่เชื่อ’ เธอจับจ้องไปที่เขาด้วยนัยน์ตาล้ำลึก “ร้อยหนอนพิษหรือ? ”
“เจ้ารู้จักร้อยหนอนพิษด้วยหรือ? ” อวี้จื่อกุยมองเธอด้วยความหวาดระแวง
ผู้ชายคนนี้น่าสงสัย...สายตาของอวี๋หวั่นมิได้มีพิรุษ “ข้าเป็นหมอ ข้าจะไม่รู้จักร้อยหนอนพิษได้อย่างไร? ”
Support your favorite authors and translators in webnovel.com