Vol.2-046 มีความสุขยิ่ง

บทที่ 46 มีความสุขยิ่ง

ในที่สุดนางเจียงก็เข้าไปในห้องพร้อมกับองค์หญิงแห่งซยงหนู

ทุกคนต่างไม่เห็นด้วยในตอนแรก ทว่าคิดดูแล้ว นางเจียงเป็นสตรีจากเมืองหลวง ได้เห็นโลกกว้าง ได้เรียนหนังสือ เข้าใจความจริงยิ่งกว่าที่พวกเขา นางต้องสามารถเกลี้ยกล่อมโน้มน้าวใจองค์หญิงผู้แสนป่าเถื่อนผู้นั้นด้วยความเสน่หา และเหตุผลได้อย่างแน่นอน

ทุกคนจึงออกไปรอด้านนอก มีเพียงเถี่ยตั้นน้อยเท่านั้นที่หน้าหนา แนบหูฟังการสนทนาส่วนตัวระหว่างสตรีที่ประตู

ตุบ ตุบ ตุบ!

เคร้ง เคร้ง เคร้ง!

ปัง ปัง ปัง!

เถี่ยตั้นน้อยสีหน้าสับสน เสียงการเจรจาด้วยเหตุผลของแม่ข้าดังเกินไปหรือไม่นะ...

ผ่านไปเพียงครึ่งเค่อ ประตูก็เปิดออก

องค์หญิงแห่งซยงหนูมีดวงตาเยี่ยงแพนด้า หัวกระเซิงเยี่ยงรังนก ใบหน้าเขียวปูดบวม ใบหน้าซีดเผือดเยี่ยงคนตาย นางอ้าปาก ไม่ทันเอ่ยสิ่งใดก็อาเจียนออกมา

เถี่ยตั้นน้อยกระโดดหนี "ท่านแม่ ผี!"

เถี่ยตั้นน้อยสะดุ้งหนีไป!

เมื่อคนสกุลอวี๋เห็นก็สูดหายใจเฮือกใหญ่ โอ้สวรรค์นี่มันเกิดอันใดขึ้น? ยาจกทรุดโทรมผู้นี้ ก็คือองค์หญิงผู้สวยสดงดงามเมื่อครู่หรือ?

"องค์...องค์หญิง..." ลุงใหญ่เรียกอย่างไม่แน่ใจ