079 เอ็นดู

บทที่ 79 เอ็นดู

ขนาดเท่านี้ เกินไปแล้ว…

อวี๋หวั่นหน้าแดงก่ำ

ช่วงเวลาที่น่ากระอักกระอ่วนเช่นนี้ ไฉนความสนใจของเธอจึงไปอยู่ที่จุดนั้นได้เล่า?

ประสบการณ์ได้บอกกับเธอว่า วิธีการที่ถูกต้องในการลดความกระอักกระอ่วนก็คือการแสร้งว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะฉะนั้น และเพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าอวี๋หวั่นไม่รู้ว่าตนเองกดอยู่บนอะไร เธอจึงพยุงตัวเองขึ้นมาอย่างสง่าผ่าเผย

เมื่อลุกขึ้นมาได้ เธอก็เชิดคางขึ้นอย่างสง่างามประหนึ่งสตรีสูงศักดิ์ แล้วเดินลงจากรถม้าไปด้วยความเยือกเย็น

คุณชายเยี่ยนซึ่งถูกเอาเปรียบมาหลายต่อหลายครั้ง ใช้งานเสร็จแล้วก็ถูกโยนทิ้งขว้าง “...”

ใบหน้าของเยี่ยนจิ่วเฉาเป็นสีดำราวกับถ่าน

ในตอนแรกที่ตกลงมาบนตักของเขานั้นดูเหมือนกับกระต่ายเชื่องๆ คิดว่านางอยากจะเอาชีวิตรอดเสียอีก!

อวี๋หวั่นเดินออกไปอย่างมิได้แยแส ดูเย็นชายิ่งนัก

เธอมิได้นั่งรถม้าที่เธอนั่งมาก่อนหน้านี้ เพราะเมื่อเธอวิ่งผ่านตรอก แล้วอ้อมไปยังถนนอีกเส้นหนึ่ง จนมาถึงหน้าร้านขายข้าวซึ่งรถม้าถูกอวี้จื่อกุยบังคับให้หยุดลง เธอก็พบว่าล้อข้างหนึ่งของรถม้าได้อันตรธานไปแล้ว