บทที่ 99.1 ความจริง (1)

บทที่ 99.1 ความจริง (1)

องครักษ์ลับของกู้เหยี่ยนหมดคำจะพูดแล้ว

ห้องเงินห้องทองก็ไม่ใช่ ต้องดีใจจนเนื้อเต้นขนาดนี้เชียว ไหนจะกลัวใครมาลากตัวออกไปอีก ขาเล็กๆ ลีบๆ อย่างนั้นน่ะรึจะไปสู้แรงใครเขาไหว!

ลืมไปแล้วหรือว่าตัวเองป่วยเป็นโรคหัวใจ

หรือวลืมไปว่าห้องฟืนที่จวนยังจะดูโอ่อ่ากว่าห้องชาวนาชาวไร่นี่อีก

แล้วใครหน้าไหนที่เคยบ่นเคยเหยียดว่าหมู่บ้านของตนเองสภาพงั้นๆ ไม่หรูหรา ไม่มีระดับ ไม่เห็นจะน่าอยู่!

เฮอะ!

ลำเอียงจริงๆ !

แม้พวกเขาจะก่นด่าในใจ แต่ก็ไม่อาจลากท่านชายน้อยให้ออกมาจากห้องนั้นได้ ถึงแม้ท่านชายน้อยจะตัดสินใจอะไรเอง แต่พวกเขาก็มิอาจเมินเฉยได้

ลงไม้ลงมือก็ไม่ได้ แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้ จะโกรธก็ไม่ได้ นี่แหละ ท่านชายน้อยที่กำลังป่วยหนักของพวกเขา!

“ทำเช่นไรดี”

“ก็ต้องเฝ้าแหละ ไม่เช่นนั้นให้ทำไงล่ะ”

“ข้าหมายถึงที่หมู่บ้านเวินเฉวียน จะไม่กลับไปก็กะไรอยู่ เดี๋ยวพวกเขาต้องส่งคนมาตามถึงที่แน่นอน”

ถ้าพวกเขาส่งคนมาตาม ท่านชายน้อยต้องโกรธมากแน่ๆ และพอเขาโกรธ อาการของเขาก็จะแย่ลง...

องครักษ์ทั้งสองพากันถอนหายใจเฮือกใหญ่!

ทำไมพวกเขาถึงต้องมาทำงานให้ท่านชายเอาแต่ใจด้วยเนี่ย