บทที่ 96 ขึ้นเขา

บทที่ 96 ขึ้นเขา

หลังจากที่นักบวชจากไปได้ไม่นานฝนก็หยุดตก กู้เจียวไปรับเสี่ยวจิ้งคงที่วัด

เสี่ยวจิ้งคงใช้เวลาหนึ่งวันที่วัดด้วยความสุขสดใสเต็มอิ่มทั้งวัน เรียกได้ว่าเหมือนผ่านไปเพียงครึ่งวันเท่านั้น

เขาได้เจอกับศิษย์พี่จิ้งเฉินที่ทั้งอ่อนโยนและเอาใจใส่ดูแล ศิษย์คนอื่นๆ เจ้าอาวาสรวมถึงเณรน้อยจิ้งฝาน จิ้งซินและจิ้งซั่นที่เคยเล่นด้วยกันกับเขาด้วย

เพราะเจ้าอาวาสกับบรรดาศิษย์พี่ต่างมีธุระกันหมด เขาจึงอยู่กับเณรน้อยสามคนนี้นานที่สุด

เนื่องจากไม่มีจิ้งคงมาแย่งอาหาร เณรน้อยทั้งสามจึงมีสารอาหารครบถ้วน แต่ละคนล้วนอ้วนท้วมสมบูรณ์กันขึ้นกว่าเมื่อก่อน

เสี่ยวจิ้งคงก็ไม่ใช่เสี่ยวจิ้งคงคนก่อนแล้ว เขาเปลี่ยนจากชุดนักบวชมาสวมชุดของเด็กชาวบ้าน หัวโล้นน้อยๆ ก็เริ่มมีตอผมเส้นอ่อนๆ ขึ้นมาแล้วเช่นกัน

ความจริงแล้วในบรรดาเณรน้อยอายุเขาน้อยที่สุด แต่เขาพูดเป็นได้เร็วกว่าใครเพื่อน และพูดได้ดีที่สุดด้วย กระทั่งต่อมาขนาดเจ้าอาวาสก็พูดไม่ทันเขาแล้ว

เขายื่นใบหน้าน้อยๆ ของตัวเองไปให้บรรดาเณรน้อยด้วยความภาคภูมิใจยิ่ง “เห็นรากน้อยๆ นี่หรือไม่ เจียวเจียวเป็นคนให้ข้า!”