บทที่ 515.3 เจียวเจียว (3)

บทที่ 515 เจียวเจียว (3)

ลมหิมะแรงเกินไป แม้แต่ม้ายังไม่อยากจะเดินหน้าต่อ

ทหารจำต้องลงจากหลังม้ามาจูงม้าเดินตามขบวนแทน ทว่าเพิ่งจะเดินไปได้สองก้าว เขาก็รู้สึกสะดุดอะไรบางอย่างใต้ฝ่าเท้าตัวเอง เซล้มหน้าคะมำไปข้างหน้าทันที

เขาหกคะเมนใส่กองหิมะเล็กๆ แข็งๆ กองหนึ่ง กองหิมะค่อนข้างแข็ง เขาไม่ได้สนใจอะไรมาก ฉวยมือกดไปบนกองหิมะอีกกองข้างๆ เพื่อลุกขึ้นยืน

แต่การกดรอบนี้

ทำเขาชะงักไป

สัมผัสที่มือแปลกๆ มันเกิดอะไรขึ้น

สันหลังเขาเย็นเยียบ ค่อยๆ มองไปข้างมืออย่างระมัดระวัง ปรากฏว่าเห็นศีรษะกลมเกลี้ยงอันหนึ่ง

เขาร้องอ้ากพลางล้มก้นจ้ำเบ้าไปข้างหลัง ศีรษะจมอยู่ในกองหิมะ พอเขาลุกขึ้นนั่งก็ไปสบเข้ากับดวงตาที่ตายตาไม่หลับเข้าพอดี

เขาตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ไม่สนใจม้าเม้ออะไรทั้งนั้น วิ่งไปข้างหน้าแทบจะปัสสาวะราด “ผี...ผี...”

“เสียงดังโวยวายอะไร” หัวหน้าหน่วยจับเขาไว้ “เจ้าอยากเรียกทหารไล่ล่าให้แห่กันมารึ!”

เขาไม่กล้าหันกลับไปมอง ใช้นิ้วอันสั่นเทาชี้ไปด้านหลัง “ไม่ใช่...ไม่ใช่...พี่จางเหล่า...ตะ...ตรงนั้นมีผี!”