บทที่ 498 บุกเมือง

บทที่ 498 บุกเมือง

ข่าวที่ว่าเมืองเย่ว์กู่กำลังจะเกิดสงครามแพร่ไปทั่วแล้ว ชาวเมืองที่หนีได้ก็ต่างพากันหนี ส่วนที่หนีไม่ได้ก็กักตุนเสบียงธัญหารและข้าวสาร ข้าวของในร้านรวงขายหมดเกลี้ยง กู้เฉิงเฟิงเองก็ดวงดี เดินเข้าไปร้านแรกก็บังเอิญเจอร้านที่มีข้าวสารเหลือพอดี ส่วนร้านอื่นๆ นั้นมีเหลือเพียงพอแค่สำหรับคนครอบครัวของตน

กู้เฉิงเฟิงเดินไปตามถนนอันเวิ้งว้างด้วยความเศร้าหมอง

เขาเป็นถึงท่านชายแห่งจวนโหว มีหรือจะต้องมาทุกข์ร้อนเรื่องข้าวปลาอาหาร

อาหารของเขาแต่ละมื้อนั้นละลานตามิใช่ราคาสองสามตำลึง แต่เป็นเท่ากับเสบียงหนึ่งวันของทหารหลายร้อยนาย

“อาจารย์หู ไม่มีที่ไหนขายข้าวแล้วจริงๆ หรือ” กู้เฉิงเฟิงถามอย่างหมดอาลัยตายอยาก

อาจารย์หูเห็นสีหน้าของกู้เฉิงเฟิงก็ถอนหายยาว “ร้านที่ขายข้าวสารก็ไปมาหมดแล้ว ก็มีเท่านี้แหละ”

หากหาไม่ได้ก็คงต้องไปเคาะประตูขอที่ละบ้าน เพียงแต่อาจารย์หูมิได้พูดออกไปก็เท่านั้น

เขาพอจะมองออกว่าใต้เท้าหนุ่มสองคนนี้คงถือตัวเหมือนเจ้านายที่เคยเจอ พวกเขาไม่มีทางขูดรีดจากชาวเมืองหรอก

“เช่นนั้นเสบียงที่พวกเรามีจะอยู่ได้อีกนานเท่าใด” กู้เฉิงเฟิงถาม