บทที่ 47 ช่วยชีวิต

บทที่ 47 ช่วยชีวิต

หมอเทวดาเลี่ยวพูดจบก็ออกไปราวกับวิ่งหนีอะไรอยู่ เขากลัวว่าหากตนไม่ไปตอนนี้จะไม่มีหนทางได้กลับไปอีกแล้ว พอท่านชายน้อยตาย เช่นนั้นก็จะกลายเป็นเขารักษาแล้วตาย!

“เดี๋ยว! หมอเทวดาเลี่ยว หมอเทวดาเลี่ยว!” ผู้ดูแลเหอไม่คิดเลยว่าหมอเทวดาที่เถ้าแก่ใหญ่จ่ายเงินก้อนโตเรียกมาจะไม่ใจสู้ขนาดนี้ ยังไม่ทันได้รักษาก็หนีไปแล้ว!

ทว่าเขาก็เข้าใจดีเหตุใดหมอเทวดาจึงหนี อาการของท่านชายน้อยนั้นย่ำแย่เหลือเกินจริงๆ ขนาดเขาไม่ใช่หมอยังมองออกเลยว่าท่านชายน้อยไม่ไหวแล้ว

มิน่าเล่าได้ยินว่าโหวฮูหยินไม่ฉลองปีใหม่ ใช้เข่าปีนเขาอยู่ทุกวี่วัน คลานไปก็โขกหัวไป ขอพรให้พระโพธิสัตว์คุ้มครองท่านชายน้อย

นี่มันไม่ใช่สิ่งที่กำลังมนุษย์จะสามารถเรียกคืนกลับมาได้แล้ว...

ผู้ดูแลเหอวิ่งตามออกมา

เด็กจัดยานั่นก็เผ่นแนบตามอาจารย์ไปแล้ว ผู้ดูแลเหอตามไปไม่ทันแม้กระทั่งชายผ้า

เถ้าแก่รองเห็นทั้งสามคนตื่นตระหนกลนลานออกมา ในใจเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้น เห็นกู้เจียวลุกขึ้นเตรียมจะเข้าไปด้านใน จู่ๆ เขาก็ห้ามนางไว้ “จู่ๆ ข้าก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีธุระที่หุยถังชุน”

กู้เจียว “อ้อ เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปจัดการสิ”