บทที่ 425.1 ตบหน้า (1)

บทที่ 425 ตบหน้า (1)

บุรุษวัยกลางคนที่อยู่ด้านข้างร้องทัก “ว่าอย่างไรนะ ไท่จื่องั้นรึ เวินหยางเป็นพี่เขยของพระองค์นะ จะทรงทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกัน”

ชายหนุ่มเค้นเสียงหัวเราะพลางโต้ “ท่านไม่รู้อะไร ไท่จื่อไม่ชอบขี้หน้าคนฝั่งนั้นอยู่แล้ว แทบจะตัดขาดกันเลยก็ว่าได้ ยังจำเหตุการณ์สะพานขาดตอนช่วงปีใหม่ได้หรือไม่ คนของตระกูลเวินถือวิสาสะปิดสะพานและถนนโดนเอาชื่อของไท่จื่อเฟยบังหน้า ทำให้ผู้คนที่จะเดินทางไปไหว้พระไม่มีทางให้ไป ก็เลยต้องกรูกันไปใช้สะพานแขวนแทน สุดท้ายสะพานแขวนนั่นก็ขาดในที่สุด”

บัณฑิตหนุ่มอีกคนเอ่ยขึ้น “ข้าจำได้ ฝ่าบาททรงลงโทษไท่จื่อเฟยเพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นด้วยล่ะ”

ชายหนุ่มเอ่ยต่อ “นั่นสิ หลังจากนั้นไท่จื่อเฟยก็ไม่ได้ข้องแวะกับครอบครัวทางนั้นอีกเลย แต่เจ้าคนที่ชื่อเวินหยางนั่นดันโวยวายถึงขั้นบุกเข้าไปในวังจะขอเงินจากไท่จื่อเฟยให้ได้ แถมยังมีหน้าไปต่อว่านางอีกว่าเป็นแม่ไก่ที่ไม่ออกไข่!”

แม้จะไม่ตรงกับประโยคเดิมที่เวินหยางพูดไว้เสียทีเดียว พอเอามาพูดต่อๆ กันย่อมต้องมีการเติมเล็กผสมน้อยอยู่แล้ว

“พอไท่จื่อทรงกริ้ว ก็เลยจัดการกับเจ้าเวินหยางนั่น...”