บทที่ 416.1 ลอบสังหาร (1)

บทที่ 416 ลอบสังหาร (1)

หลังจากออกจากโรงหมอ กู้เจียวนั่งรถม้าของเสี่ยวซานจื่อไปยังเรือนของหลิ่วอีเซิง

เรือนของหลิ่วอีเซิงยังคงทรุดโทรมเหมือนดั่งเคย เพียงแต่ไม่เห็นหลิ่วอีเซิงนั่งถักพู่อยู่กลางลานบ้านเหมือนแต่ก่อนแล้ว

มีเพียงเด็กหนุ่มที่ชื่ออาหนูกับหญิงชราคนหนึ่งทำงานอยู่ที่หน้าลานบ้าน คนหนึ่งสานตะกร้า คนหนึ่งถักพู่

ทั้งสองจำกู้เจียวได้

กู้เจียวเอ่ย “ข้ามาหาหลิ่วอีเซิง เขาอยู่หรือไม่”

หญิงชราหูหนวก ได้ยินไม่ชัดนัก ส่วนอานู๋นั้นชี้ไปที่ห้องหนึ่งภายในเรือน

“ขอบใจนัก” กู้เจียวเอ่ยขอบคุณ พลางเดินเข้าไปในโถงของเรือนก่อนจะเลี้ยวเดินไปทางห้องเล็กที่อาหนูชี้เมื่อครู่

นั่นเป็นห้องหนังสือ ทั้งยังเป็นห้องนอนของหลิ่วอีเซิงด้วย ขนาดพอๆ กับห้องฝั่งตะวันตกของเสี่ยวจิ้งคงกับเซียวลิ่วหลัง โครงสร้างห้องนั้นเก่าโทรม ตู้ตั่งก็สีหลุดร่อน แม้แต่ขาโต๊ะก็ยังไม่สมประกอบจนต้องหาก้อนหินมารองไว้

แถมยังมีเครื่องเรือนผุพังยิ่งเสียกว่าของที่เก็บมาจากริมทาง คงเป็นเพราะถูกทำลายยามมีคนบุกเข้ามา เอาเป็นว่าเละเทะไม่มีชิ้นดี

หลิ่วอีเซิงสวมชุดผ้าดิบเนื้อหยาบ นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะหนังสืออ่านตำราอย่างจดจ่อ