บทที่ 412 เราสามคน

บทที่ 412 เราสามคน

ฝนกระหน่ำอย่างต่อเนื่อง

ถนนจูเชวี่ยถูกปกคลุมไปด้วยหมอกฝน

องค์หญิงซิ่นหยางอยู่ในสภาพสวมใส่ชุดนอน ราวกับเพิ่งลุกออกจากแท่นบรรทม

นั่งดูฝนพรำข้างหน้าต่าง

อวี้จิ่นเดินออกมาจากห้องจัดดอกไม้ เก็บร่ม ปัดน้ำฝนบนร่ม แล้วยื่นให้สาวใช้ตัวน้อยที่อยู่ข้างๆ จากนั้นนางก็หันหลังกลับเข้าไปในห้อง รายงานกับองค์หญิงซิ่นหยาง “ดอกโบตั๋นนั้นยังมีชีวิตอยู่นะเพคะ แต่ทว่ามันจะเป็นอย่างนี้ไม่ได้อีกแล้วนะเพคะ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปคงไร้หนทางชุบชีวิตมันได้แล้วเพคะ”

ไร้ซึ่งคำตอบจากองค์หญิงซิ่นหยาง

“ลมฝนพัดเข้ามาแล้วเพคะ” อวี้จิ่นเดินไปหยิบไม้เท้าที่ค้ำหน้าต่างออก แล้วลดหน้าต่างลง “หลังฝนตก อากาศคงจะหนาวขึ้น และคงหนาวไปจนถึงวันไหว้พระจันทร์แน่ๆ เลยเพคะ”

พอไม่มีทิวทัศน์ให้ดู องค์หญิงจึงละสายตาออกจากหน้าต่าง กระนั้นก็ยังไม่เอ่ยอะไรออกมาอยู่ดี

“องค์หญิงทรงมีเรื่องไม่สบายใจหรือเพคะ” อวี้จิ่นเอ่ยถาม

“เมื่อครู่ข้าฝัน ฝันถึงเด็กคนนั้น”

แววตาของอวี้จิ่นเริ่มส่องประกาย “ฝันถึงเสี่ยวโหวเหย่หรือเจ้าคะ”