บทที่ 411.1 อาเหิง (1)

บทที่ 411 อาเหิง (1)

ร่างของเซียวลิ่วหลังพลันเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อ

เขาไม่ได้ยินเสียงนี้นานเท่าใดแล้วนะ ยิ่งได้ยินยิ่งรู้สึกราวกับหลุดเข้าไปอยู่ในโลกใบเก่า

แม้เขาจะไม่ได้หันไปมอง แต่ค่อนข้างมั่นใจว่าสายตาของนางกำลังจับจ้องมาที่เขาอยู่เป็นแน่

เขาไม่กล้าหันกลับไป แต่ก็มิอาจหันหลังให้นางในสภาพแบบนี้ได้ เขาพยายามควบคุมร่างกายไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้ ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้าไม่เป็นอะไร”

“เจ้า...” องค์หญิงซิ่นหยางได้ยินที่เขาพูดแล้ว แต่สายตาของนางกลับสะดุดไปที่ไม้เท้าของเขาที่กระเด็นออกไป

จะเรียกว่าไม้เท้าก็ไม่เหมือนเสียทีเดียว เหมือนกับไม้ช่วยพยุงมากกว่า

องค์หญิงซิ่นหยางไม่แน่ใจว่าชายผู้นี้เป็นเช่นนี้มาแต่กำเนิดหรือเพราะเจอเหตุการณ์อะไรเข้า แต่ดูๆ แล้วก็ไม่ควรปล่อยผ่านไปอยู่ดี

“ดูเหมือนว่าข้าทำให้เจ้าล้ม เจ้าลุกขึ้นไหวหรือไม่ ให้ข้าตามหมอมาช่วยไหม ใครก็ได้ช่วยพยุงชายผู้นี้ขึ้นมาที”

เอ่ยจบ ขณะที่บ่าวทั้งหลายกำลังจะเข้าไปช่วย

“อย่าเข้ามานะ!” เซียวลิ่วหลังตะโกน

บ่าวทำหน้าตะลึง ก่อนจะหันไปขอความกระจ่างจากองค์หญิง