บทที่ 404 องค์หญิงซิ่นหยาง

บทที่ 404 องค์หญิงซิ่นหยาง

“หลงอี!”

จนกระทั่งมีคนเรียกจากอีกฝั่งหนึ่ง องครักษ์หลงอิ่งถึงได้ยอมปล่อยตัวกู้เจียว

กู้เจียวไม่กล้าอยู่นานไปกว่านี้แม้แต่วินาทีเดียวนางรีบหนีไปในทันใด

เมื่อกู้เจียวกลับมาถึงตรอกปี้สุ่ย เซียวหลิวหลังก็กลับมาถึงบ้านหลังออกเวรจากสำนักฮั่นหลินแล้วเช่นกัน เขาอยู่ที่ริมบ่อน้ำ กำลังตักน้ำเพื่อล้างพู่กัน

กู้เจียวค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ

นางกลัวว่าองครักษ์หลงอิ่งจะตามมา ถึงขั้นเผยสัญชาตญาณเอาชีวิตรอดของทหารกองโจรตั้งแต่ชาติปางก่อนออกมา นางนั่งบนเก้าอี้ตัวน้อยตรงข้ามเซียวลิ่วหลัง หายใจหอบกระชั้น

เซียวหลังไม่รู้ที่มาที่ไปจึงเหลือบมองนางแล้วเอ่ยถาม “เป็นอะไรไป เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึ”

“...เปล่า” กู้เจียวเอ่ยเสียงหมดอาลัยตายอยาก “แค่เล่นดินสอ...ทั้งบ่ายน่ะ”

เซียวลิ่วหลังไม่ได้แปลกใจที่นางสวมชุดบุรุษ นางมักจะใส่เสื้อผ้าของกู้เหยี่ยนออกไปข้างนอกอยู่แล้ว ช่วงหลังมานี้แม่นางเหยาจึงเย็บให้นางโดยเฉพาะอีกหลายชุด