บทที่ 392 ออกโรงเอง

บทที่ 392 ออกโรงเอง

“ทารกหญิงอย่างนั้นรึ” ความคิดที่แวบเข้ามาในหัวขอองกู้เจียวก็คือองค์หญิงหนิงอันของจิ้งไท่เฟย แต่ครั้งนี้นางเองก็เดาไม่ถูกว่าเด็กคนนั้นจะใช่ลูกของท่านย่าหรือไม่ ในเมื่อองค์หญิงหนิงอันมีพระชนมายุน้อยกว่าฝ่าบาทเพียงไม่กี่พรรษาเท่านั้น

ครั้งนี้ กลายเป็นฝ่ายฉินกงกงที่เอ่ยถึงองค์หญิงหนิงอันแทน “ไทเฮาทรงรักและเอ็นดูองค์หญิงหนิงอันมากนะขอรับ แม่นางกู้เจียวก็น่าจะเคยได้ยินมาบ้าง”

“อืม” กู้เจียวพยักหน้า

เว่ยกงกง “ที่จริงเหตุผลนี้ก็พอเข้าใจได้ ด้วยความที่วันประสูติขององค์หญิงหนิงอันกับนายน้อยเป็นวันเดียวกัน ไทเฮาคงทรงจะ…จะนึกว่าเป็นบุตรของตัวเองก็เลยพากลับมา แต่กลายเป็นว่าคนที่นางพากลับมาคือองค์หญิงหนิงอัน”

พอเอ่ยถึงตรงนี้ ฉินกงกงก็เริ่มคลี่ยิ้ม “นี่เป็นแค่การคาดเดาของกระหม่อมเท่านั้น กระหม่อมเองก็มิอาจรู้ลึกถึงความคิดของนางได้ กระหม่อมแค่จำได้ว่าคืนที่องค์หญิงหนิงอันทรงประสูติ ฮองเฮาทรงประทับอยู่ที่ตำหนักคุนหนิงอยู่เป็นเวลานานสองนาน”