บทที่ 386.2 ความจริงเปิดเผย (2)

บทที่ 386 ความจริงเปิดเผย (2)

แม้เซียวลิ่วหลังจะบอกว่ากู้เจียวฟื้นแล้ว แต่กู้เจียวก็ต้องแสร้งทำเป็น ‘ค่อยๆ ฟื้น’ เพื่อความสมจริง นางนอนอยู่บนเตียง ฝ่ามือกุมหน้าอก สีหน้าเจ็บปวดทรมาน

เซียวลิ่วหลังเข้าไปในห้องเพื่อดูลาดเลานางก่อน โชคดีที่เขาเป็นคนเห็นภาพนั้น ไม่อย่างนั้นฝีมือการแสดงสุดแสนจะเก้กังของนางนั้นคงถูกจับได้ตั้งแต่วินาทีแรกเป็นแน่

“ฝ่าบาท” เซียวลิ่วหลังเดินออกมา ก่อนจะกระแอมเบาๆ พลางเอ่ยกับฮ่องเต้ “นางยังอ่อนเพลียนัก ฝ่าบาทเข้าไปถามนางเองดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้คิดถึงภาพกู้เจียวที่บาดเจ็บจนต้องพันผ้าพันแผลไปทั้งตัวก็ไม่กล้าเขาไปเห็นกับตา เขาจึงให้เว่ยกงกงนำขวดยาสองใบที่ติดตัวมาด้วยมอบให้กับเซียวลิ่วหลัง “เจ้าเขาไปถามนางทีสิ ว่าข้างในนี้คือยาอะไร”

นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามเว่ยกงกง “อันไหนคือยาจากขวดขาว อันไหนคือยาจากขวดดำ”

“อ๋อ...เอ่อ... คือ” เว่ยกงกงสีหน้ากระอักกระอ่วน “ระหว่างทางข้าน้อยยังจำได้อยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ แต่ตอนนี้จู่ๆ ก็ลืมไปเสียอย่างนั้น”

นั่นเป็นขวดหยกคู่หนึ่ง ลวดลายบนตัวเรือนไม่เหมือนกัน

เว่ยกงกงคิดว่าตัวเองจะจำได้ สุดท้ายก็ประเมินสติปัญญาของตัวเองสูงไป