บทที่ 380 อบอุ่นและหวานชื่นใจ

บทที่ 380 อบอุ่นและหวานชื่นใจ

หนิงอ๋องกำลังคิดว่าจะเพิ่มเงินให้ดีหรือไม่

แต่เหตุใดต้องคิดด้วยเล่า ไม่ใช่ว่าเขาเพิ่มเงินให้ไม่ได้เสียหน่อย เพียงแต่เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ยอมเล่นไปตามน้ำ เขาจึงคิดว่าให้คุยต่อไปมันไม่ค่อยจะมีประโยชน์นัก

แม้ว่าที่เขาไม่ได้เพิ่มเงินให้เพราะได้ตระหนักถึงข้อนี้ แต่ก็ไม่อาจเลี่ยงที่คนอื่นจะสงสัยได้ว่าเขาเป็นคนตระหนี่หักใจเพิ่มเงินให้ไม่ได้ ความกระอักกระอ่วนจากประโยคเมื่อครู่อย่าง ‘เจ้าจะซื้อบ้านให้ข้าหรือไร’ พลันเกิดขึ้นอีกครา

เจอกันครั้งแรกแท้ๆ แต่ความสามารถที่เด็กคนนี้แสดงออกมาและความไว้วางใจซึ่งกันและกันยังไม่คุ้มค่าพอสำหรับบ้านหลังหนึ่ง แต่สุดท้ายสิ่งที่ทำให้รู้สึกผิดคาดก็คือหนิงอ๋องตระหนี่หักใจซื้อบ้านให้ไม่ได้

หนิงอ๋องใช้ชีวิตมายี่สิบกว่าปี เป็นครั้งแรกที่เกิดความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้

หนิงอ๋องสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง ก่อนอ้าปากหมายจะเอ่ยขึ้น

กู้เจียวยกมือน้อยๆ ขึ้นอย่างเย็นชา ทำมือบอกเขาว่าพอเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว จากนั้นก็เขียนบนสมุดเล่มเล็กว่า ‘หมดเวลาคิดแล้ว ลาก่อน!’