บทที่ 374.2 บดขยี้ (2)

บทที่ 374 บดขยี้ (2)

“เจ้าออกไปก่อน” ฮ่องเต้เอ่ยกับแม่นมไช่

แม่นมไช่พยักหน้า หันไปทางจิ้งไท่เฟยที่ไม่เอ่ยอะไร “เพคะ หม่อมฉันออกไปเดี๋ยวนี้”

แม่นมไช่ก็เดินออกไปนอกห้อง

ฮ่องเต้รู้ดีว่าแม่นมไช่คงยืนรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลและอาจได้ยินบทสนทนาของตนกับจิ้งไท่เฟย แต่เขาไม่สนใจอีกต่อไป

“เหตุใดเสด็จแม่ถึงต้องทำเช่นนี้” ฮ่องเต้นั่งลงต่อหน้าจิ้งไท่เฟย มองดูใบหน้าที่เขาคิดถึงทั้งกลางวันและกลางคืนแล้วพูดอย่างเศร้าใจ

“ข้าทำอะไรให้เจ้ารึ” จิ้งไท่เฟยวางมือลง ก่อนจะหันไปถามคนตรงหน้าด้วยแววตาสงสัย

“ลูกขอเถอะ เสด็จแม่อย่าแกล้งโง่อีกเลย ความลับมันไม่มีหรอกบนโลกใบนี้ เสด็จแม่ทำอะไรไว้น่าจะรู้อยู่แก่ใจดี” ฮ่องเต้ตัดพ้อพร้อมกำมือแน่น

“หม่อมฉันทำอะไรไว้ทำไมจะไม่รู้อยู่แก่ใจ ฝ่าบาททรงพูดเช่นนี้ทรงต้องการอะไรกันแน่เพคะ” จิ้งไทเฟยแม้จะขานตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนเบา แต่กลับกระแทกครกสากในมือลงราวกับคนอารมณ์ร้อน

ท่าทางและแววตาของจิ้งไท่เฟยไร้ซึ่งความรู้สึกผิดใด ว่ากันตามเหตุผลแล้ว นางอาจดูไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ แต่ความสงสัยในพระทัยของฮ่องเต้นั้นผุดขึ้นเหมือนดอกเห็ดหลังจากฝนตกในฤดูใบไม้ผลิ