บทที่ 372 ไทเฮา

บทที่ 372 ไทเฮา

“ฝ่าบาท...” เว่ยกงกงอยากจะบอกว่าจิ้งไท่เฟยไม่ได้ผลักเขา แต่ยังไม่ทันได้อ้าปาก ฮ่องเต้ก็เอ่ยเสียงเย็นชา “เจ้าหุบปากเสีย!”

เว่ยกงกงไม่กล้าเอ่ยคำใด

ฮ่องเต้เหลียวไปมองให้หน้าที่ได้รับบาดเจ็บของจิ้งไท่เฟย ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในใจเขาถึงไม่ได้เจ็บปวดเหมือนแต่ก่อน มิหนำซ้ำยังถูกแทนที่ด้วยความต่อต้านและความสงสัย

ข้าไม่ได้ทำ

คำพูดนั้นจิ้งไท่เฟยไม่ได้พูดออกไป

เพราะนางนั้นรู้ฤทธิ์ของยาขนานนี้ยิ่งกว่าผู้ใด

“ไท่เฟยเปล่านะเพคะ” แม่ชีน้อยพยายามโต้เถียง “เว่ยกงกงยืนไม่มั่นเองต่างหากเพคะ”

ฮ่องเต้เอ่ยเสียงเชือดเฉือน “ก็เห็นปกติดีกันทุกคน เหตุใดถึงมีเขาเพียงคนเดียวที่ยืนไม่มั่น”

เว่ยกงกง ‘เอ่อ...ข้ายืนไม่มั่นจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ’

สุดท้ายจิ้งไท่เฟยก็มองฮ่องเต้อีกครั้ง กำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น ก่อนจะหันหลังเดินจากไป!

“ไท่เฟย! ไท่เฟยเพคะ!” แม่ชีน้อยจำต้องตามไปอย่างจนใจ นางเดินไปถึงธรณีประตูแล้วแต่ก็ยังเหลียวกลับมาพลางหวังฮ่องเต้จะเอ่ยรั้งจิ้งไท่เฟย แต่สุดท้ายฮ่องเต้ก็ไม่ทำเช่นนั้น