บทที่ 367.2 ตีบทแตก (2)

บทที่ 367 ตีบทแตก (2)

สิ้นเสียงกังวานเมื่อครู่ ก็ปรากฏร่างของจวงไทเฮาที่ด้านหน้าตำหนักเหรินโซ่ว

ทุกคนหันไปตามต้นเสียง ก่อนจะถวายบังคมกันอย่างพร้อมเพรียง

ส่วนฮ่องเต้ยังคงแสดงท่าทีไม่ต่างจากเดิม

ฉินกงกงเดินออกมารับไทเฮา แล้วยื่นมือให้

จวงไทเฮาคว้ามือของเขาแล้วค่อยๆ ลงจากเกี้ยว ก่อนจะกวาดสายตามองรอบทิศโดยไม่เอ่ยคำใด

ส่วนแม่นมไช่ที่ตอนแรกยังมีฝ่าบาทคอยคุ้มกันอยู่ ในตอนนี้กลับไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำ

จวงไทเฮาเดินเข้าไปตรงหน้าแม่นมไช่ “ไหนพูดอีกทีสิ เป็นใบ้ไปแล้วรึ ตอนข้าไม่อยู่ทำเป็นปากเก่งเชียวนะ”

แม่นมไช่รู้สึกอับอายจนต้องก้มหัวลง แล้วเดินไปหลบยังด้านหลังของฮ่องเต้

ด้วยความที่แม่นมไช่เป็นคนสนิทของจิ้งไท่เฟย ฮ่องเต้จึงไม่อาจนิ่งดูดายได้ “แล้วแม่นมไช่นางผิดอันใด ในเมื่อมีโจรบุกวังย่อมต้องมีการตรวจให้ทั่ว แต่ขันทีผู้นี้กลับขัดขวางข้า ช่างทำตัวน่าสงสัยยิ่งนัก”

ฉินกงกงเอ่ยกับไทเฮา “แม่นางกู้กำลังพักผ่อนอยู่ด้านใน กระหม่อมกังวลว่านางจะถูกคนรบกวนก็เลยห้ามไว้พ่ะย่ะค่ะ อีกทั้งกระหม่อมไม่เห็นพบเจอโจรที่ว่า หากไทเฮาไม่เชื่อ ทรงลองถามเหล่าขันทีนางในในตำหนักได้เลยพ่ะย่ะค่ะ พวกเขาก็ไม่...”