บทที่ 339 หนูน้อยกู้ (1)

บทที่ 339 หนูน้อยกู้ (1)

ไท่จื่อเฟยกำผ้าเช็ดหน้าแน่น

เซียวลิ่วหลังจ่ายเงินเสร็จก็พากู้เจียวกลับไป

แม้ตอนนี้สีหน้าท่าทางจะไม่เปลี่ยนไปแต่อย่างใด แต่เซียวลิ่วหลังกลับดูออกว่านางเมาแล้วจริงๆ

แค่...แสร้งทำเป็นเคร่งขรึม

เซียวลิ่วหลังจูงมือน้อยๆ ที่อ่อนนุ่มแต่ก็มีตุ่มด้านของนาง ก่อนสาวเท้าออกจากร้านอาหาร

ไท่จื่อเฟยเห็นทั้งสองเดินคู่กันกระหนุงกระหนิงไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง พลันรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

แม้ว่าสตินางจะบอกว่านี่ไม่ใช่อาเหิง เป็นเพียงลูกชายนอกสมรสต่ำต้อยคนหนึ่ง แต่นางก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าหากอาเหิงยังมีชีวิตอยู่จะเติบโตมาเป็นบุรุษน่าหลงใหลเช่นนี้หรือไม่

ไม่ได้หมายความว่าอาเหิงคนก่อนรูปงามไม่พอ แต่เซียวเหิงในเวลานั้นมีกลิ่นอายของความเยาว์วัย เป็นเด็กรูปงาม แม้จะสดใสเปล่งประกายได้แต่ก็ไม่ได้ชวนให้คิดไปทางชู้สาว

ไม่เหมือนเซียวลิ่วหลังในยามนี้ที่มีกลิ่นอายเฉพาะระหว่างเด็กหนุ่มกับบุรุษ หน้าตาของเขา รังสีที่แผ่ซ่านออกมาของเขา หรือแม้แต่ความเย็นชาที่ผลักไสทุกคนออกไปไกลนับพันลี้ ล้วนทำให้สตรีหลงใหลทั้งสิ้น