บทที่ 335 วางกับดักนาง (2)

บทที่ 335 วางกับดักนาง (2)

ฮ่องเต้เอ่ยถามด้วยความสงสัย “แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่รีบคืนตั้งแต่แรก ทำไมต้องมาคืนเอาตอนนี้ด้วย”

จี้จิ่วหัวเราะเจื่อนพลางแสดงท่าทีลำบากใจ "กระหม่อมขอเอ่ยตามตรง... กระหม่อม... กระหม่อมเองก็ลืมเรื่องนี้ไปเหมือนกัน... เป็นเพราะกระหม่อมได้ยินข่าวว่าจิ้งไท่เฟยกลับมาที่วังเมื่อไม่นานมานี้ กระหม่อมจึงนึกเรื่องนี้ขึ้นได้พ่ะย่ะค่ะ"

ให้ตายสิ ยังดีที่จิ้งไท่เฟยเคยให้เขายืมเงินจริงๆ

และเขาก็บอกว่าจะจ่ายคืนสองเท่า แต่จิ้งไท่เฟยไม่เห็นด้วยในตอนนั้น นางแค่พูดว่าให้เขาเขียนตุ้ยเหลียนให้เป็นการตอบแทน

แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นนานมาแล้ว หากเขายืนกรานว่าจะจ่ายเงินคืนให้ จิ้งไท่เฟยเองก็คงไม่เอะใจอะไร

ต่อให้นางจำได้ชัดเจนก็ไม่เป็นปัญหาอะไร เพราะความจำของคนเราอาจผิดพลาดได้

เขาก็แค่บอกออกไปว่านี่คือสิ่งที่เขาจำได้ก็พอ!

โชคดีที่ฮ่องเต้ไม่ได้ซักไซ้ต่อถึงรายละเอียดของเรื่องที่เกิดขึ้น และหันมาสนใจกล่องบุผ้าปริศนานี่อีกครั้ง

“เจ้าบอกว่าเจ้าใส่เงินในนั้น แต่วันนี้กล่องที่เซวียนผิงโหวนำมาให้กลับเป็นลูกดอกซึ่งเกือบทำให้จิ้งไท่เฟยบาดเจ็บ”