บทที่ 322 ความจริงเปิดเผย (1)

บทที่ 322 ความจริงเปิดเผย (1)

ภายในตำหนักเหรินโซ่ว จวงไทเฮากำลังจัดการบัญชีที่สะสมในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

เมื่ออายุอานามมากขึ้น หลังจากป่วยหนักครั้งใหญ่จึงใช้เวลานานกว่าจะหายดีดังเดิม ในที่สุดยามนี้นางก็รู้ซึ้งยิ่งกว่าเดิมแล้วว่าการพักฟื้นในชนบทแต่ก่อนนั้นลำบากเพียงใด

โรคเรื้อนไม่เหมือนไข้หวัดทั่วไป เพียงแค่ติดเชื้อก็สามารถถึงแก่ชีวิตได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าสองคนนั้นกล้าช่วยนางได้อย่างไร

ทั้งๆ ที่สถานะครอบครัวตนเองก็ยากจนข้นแค้นปานนั้นแล้ว ตัวเองก็อดมื้อกินเมื่อ ยังต้องมาเลี้ยงดูคนป่วยอีก

จวงไทเฮาทอดถอนใจ

“ไทเฮา ท่านคิดถึงคืนวันในชนบทอีกแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ” ฉินกงกงถามด้วยรอยยิ้ม

“ใช่” จวงไทเฮาไม่ปฏิเสธ “ตอนนั้นพวกเขาบอกข้าว่าเป็นวัณโรค ไม่ให้ข้าออกไปไหน จะได้ไม่แพร่เชื้อให้คนในหมู่บ้าน”

ฉินกงกงสงสัย “ท่านเชื่อจริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ”

จวงไทเฮาเอ่ยอย่างจนใจ “ข้าจะไม่เชื่อได้หรือ ตอนนั้นข้าจำอะไรไม่ได้เลย”

ฉินกงกงนึกดูก็คิดว่าถูกของนาง “แล้ว...หลังจากนั้นเล่าพ่ะย่ะค่ะ”

จวงไทเฮาย้อนความทรงจำพลางเอ่ย “จากนั้นก็ผ่านไปได้ประมาณสิบวันหรือไม่ก็ครึ่งเดือน พวกเขาก็กินข้าวร่วมโต๊ะกับข้า”