บทที่ 311 รักเอ็นดู (1)

บทที่ 311 รักเอ็นดู (1)

กู้เจียวไปยังฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ของวังหลวงอีกหน

คนเลี้ยงผึ้งเห็นนางมาเสียมืดค่ำเพียงนี้จึงรีบถาม “แม่นางกู้ ต้องการน้ำผึ้งอีกหรือ”

เมื่อบ่ายเขาได้ยินฉินกงกงตำหนักเหรินโซ่วเรียกนางว่าแม่นางกู้

เดิมทีคิดว่านางเป็นแค่แม่นางที่เกี่ยวข้องกับตำหนักเหรินโซ่วเท่านั้น แต่คนสนิทข้างกายไทเฮาปฏิบัติต่อนางอย่างเคารพเสียยิ่งกว่าไท่จื่อเฟยอีก คนเลี้ยงผึ้งจึงไม่กล้าที่จะละเลยนาง

ยามนี้ดวงตะวันคล้อยลงทางทิศตะวันตกแล้ว ขอบฟ้าเป็นสีฟ้าหม่นทั้งผืน เหลือเพียงแสงอัสดงของดวงตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้าที่ให้แสงสุดท้ายยามพลบค่ำ

สายตาของกู้เจียวตกลงบนศาลาที่ถูกแสงสุดท้ายทอปกคลุม เรือนค่อนข้างไกล จากมุมมองของนางเห็นได้แค่ชายคาเท่านั้น

“ตรงนั้นคืออะไรหรือ” กู้เจียวยกมือชี้พลางถาม

คนเลี้ยงผึ้งมองไปยังกระเบื้องหลังคาใต้แสงตะวันนั้นตามที่กู้เจียวชี้ ก่อนจะเอ่ย “นั่นน่ะหรือ เหมือนว่าจะเป็นที่พักของเชลยแคว้นเฉินนะ”