บทที่ 306 ปีศาจคลั่งหลานชาย (2)

บทที่ 306 ปีศาจคลั่งหลานชาย (2)

“ไม่ใช่เพคะ!” ซูเฟยไหนเลยจะกล้าพูดคุยกับฝ่าบาทลับหลังฮองเฮา หากไม่เปิดเผยก็ไม่เป็นไรหรอก แต่พอโจ่งแจ้งแบบนี้ก็ผิดกฎแล้ว

ซูเฟยยิ้มเอ่ย “ข้าไหนเลยจะมีเรื่องปิดบังฮองเฮาได้ เมื่อครู่ข้าแค่คิดอยู่ว่าจะเริ่มอย่างไรดี พอฮองเฮาถามขึ้นมาข้าก็นึกออกทันทีเลย รู้แล้วว่าควรจะเริ่มจากตรงไหน จะว่าไปแล้วเรื่องนี้ก็ต้องให้ฮองเฮาเป็นพยานให้ด้วยเช่นกัน”

เซียวฮองเฮายกถ้วยชาขึ้น ใช้ฝาถ้วยเขี่ยใบชาไปมาก่อนจะเอ่ย “อ๋อ เรื่องใดรึที่ต้องให้ข้าเป็นพยานให้ด้วย”เรื่องใช้คุณธรรมทำลายญาติแบบนี้ ต่อหน้าฮ่องเต้คือความจงรักภักดี แต่พอเข้าหูคนนอกได้กลายเป็นการเล่าเรื่องฉาวในบ้านสู่ภายนอกแน่

แน่นอนว่าซูเฟยย่อมไม่อยากให้ฮองเฮาเห็นตัวเองเป็นตัวตลกอยู่แล้ว ทว่าธนูออกจากคันชักแล้วจำต้องยิงเท่านั้น นางจึงต้องเปิดโปงกู้เจียวออกไป “...หม่อมฉันก็เพิ่งจะรู้วันนี้ว่าเด็กสาวคนนั้นรู้จักกันกับไทเฮาด้วย”

ซูเฟยไม่ยืนอยู่ฝั่งใดฝั่งหนึ่งในวังนี้ ไม่ประจบจวงกุ้ยเฟยและไม่เข้าฝ่ายเซียวฮองเฮา แต่มีสิ่งหนึ่งที่นางให้ความสำคัญเสมอ นั่นคือนางจะไม่มีทางเข้าใกล้จวงไทเฮาเด็ดขาด