บทที่ 296 แม่ลูก

บทที่ 296 แม่ลูก

แม่นางเหยาไปเก็บพริกที่เรือนหน้า เมื่อนางมองไปก็เห็นกู้เฉิงเฟิงเหงื่อไหลดั่งสายฝนอยู่ในแปลงผัก

แม่นางเหยาก็ตกตะลึงเล็กน้อย นึกว่าตนจำคนผิด

แต่เพียงครู่เดียว นางก็ต้องสลัดความคิดของตนเองทิ้ง

นั่นคือกู้เฉิงเฟิงจริงๆ

น่าแปลก เหตุใดเขาจึงมาด้วยล่ะ

แล้วยังทำ...งานอีกด้วยน่ะหรือ

เสี่ยวจิ้งคงเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง “จะราดที่เดียวไม่ได้นะ ต้องราดให้ทั่วถึง ต้องราดปุ๋ยให้ท่วมผักทุกต้นเลยนะ”

เสี่ยวจิ้งคงบอกให้เขาทำหรือ พวกเขาทั้งสองรู้จักกันหรือ

กู้เฉิงเฟิงกำลังจะกล่าวกับเสี่ยวจิ้งคงว่า ‘หากเจ้าทำได้ก็มาทำเองสิ’ แต่เมื่อเขาหันหน้ามาก็เห็นแม่นางเหยาทันใด

ดวงตาทั้งสองคู่ประสานกันทันใด

ทั้งสองคน “...”

เมื่อยามอาทิตย์คล้อยต่ำ เซียวลิ่วหลังเลิกงานจากสำนักฮั่นหลิน ส่วนหลินเฉิงเย่และเฝิงหลินก็บังเอิญเลิกเรียนจากสถาบันฮั่นหลินพอดี

“ลิ่วหลัง!”

เฝิงหลินกระโดดลงจากรถม้าเรียกเขาเอาไว้

เมื่อเฝิงหลินเรียนจบจากกั๋วจื่อเจียนแล้ว ก็ไม่สามารถอาศัยอยู่ในหอพักของกั๋วจื่อเจียนได้อีก ค่าครองชีพในเมืองหลวงสูงยิ่งนัก ค่าห้องพักก็แสนแพง โชคดีที่ได้รู้จักกับลูกคนรวยอย่างหลินเฉิงเย่