บทที่ 277 เอาชีวิตเขา (1)

บทที่ 277 เอาชีวิตเขา (1)

กู้เจียวเองก็มาถึงยังถนนไป๋สือแล้ว นางแทรกกายไปตามฝูงชน ตามหาเงาร่างของกู้เหยี่ยน ขณะที่นางผ่านโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง ก็แอบรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ราวกับตนเองเคยมาที่นี่

ทว่านางไม่เคยมาแม้สักครั้ง

แต่เป็นกู้เหยี่ยนต่างหาก

เขาเคยมาที่นี่

กู้เจียวเดินย้อนกลับตามหาแถวโรงน้ำชา ยามเดินผ่านมุมเลี้ยว ฝีเท้าของนางก็หยุดลง

นางมองไปทางตรอกกว้างขวางแต่กลับเงียบสงัดทางซ้ายมือ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆ ก็รู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมา

นางกุมหัวใจที่เต้นรัว ความเจ็บปวดแล่นริ้วออกมาจากภายใน!

“อาเหยี่ยน!”

หลังจากกู้ฉังชิงออกมาจากเรือนหนานเฟิง ก็ย้อนกลับไปตามถนนไป๋ฉือแล้วก็เจอบริเวณนี้เช่นกัน

เขาเห็นกู้เจียวจึงรีบควบม้าเข้ามา เมื่อเห็นว่ากู้เจียวสีหน้าไม่สู้ดีนักจึงรีบเอ่ยถาม “เป็นอะไรไปรึ”

กู้เจียวกำชายเสื้อแน่น มองไปทางฟากฟ้ายามราตรีฝั่งตะวันตกอันไกลสุดลูกหูลูกตา “อาเหยี่ยนอยู่ที่นั่น”

กู้ฉังชิงทอดสายตามองตามนาง ก่อนจะละสายตากลับมาแล้วยื่นมือให้นาง “ขึ้นมา”

กู้เจียวคว้ามือเขาไว้แล้วพลิกตัวขึ้นหลังม้า นางกำอานม้าไว้แน่น