บทที่ 245 ความจริง (2)

บทที่ 245 ความจริง (2)

อวี้ชินอ๋องเฟยถึงกับชะงัก “เพราะ…เพราะอะไรกัน เสี่ยวจิ้งคงไม่เห็นชอบรึ”

กู้เจียวพูดออกไปตรงๆ “เขาไม่เห็นชอบ ข้าเองก็ไม่เห็นชอบ”

อวี้ชินอ๋องเอ่ยเสียงแข็ง “เรื่องนี้เกรงว่าจะมิใช่กงการอะไรของเจ้าที่จะมาตัดสินใจได้ แม้แต่ฮ่องเต้แคว้นเจาก็ไม่มีสิทธิ์!”

อวี้ชินอ๋องเฟยเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี จึงรีบพูดปราม “ท่านพูดกับนางดีๆ หน่อยสิ” ก่อนจะหันมาทางกู้เจียวต่อ “แม่นางกู้ อย่าเพิ่งถือโทษโกรธเคืองพวกเราเลยนะ เป็นความผิดของพวเราเองที่ไม่ได้ให้เวลาพวกเจ้าได้ทำใจ…หากเสี่ยวจิ้งคงไม่ยินยอม ข้า ข้าจะรอเขา…ข้าจะอยู่ที่เมืองหลวงแห่งนี้ รอให้เขาเปลี่ยนใจ แล้วถึงจะพาเขากลับแคว้นเหลียง…หากเจ้ารู้สึกอาลัย ถ้าเจ้าตกลงล่ะก็ จวนอวี้ชินอ๋องยินดีต้อนรับเจ้าเสมอเลยนะ ข้าจะดูแลเจ้าราวกับเป็นบุตรแท้ๆ …”

นี่เป็นวิธีที่อวี้ชินอ๋องเฟยพอจะประนีประนอมให้ได้แล้ว

นางรอลูกได้ แม้วันนี้ลูกยังไม่ยอมรับนาง นางก็จะรอ ต่อให้เป็นเดือน เป็นปี นางก็ยอม

แต่นางจะไม่ล้มเลิก

เพราะนั่นคือลูกของนาง!

กู้เจียวนิ่งไปสักัพัก ก่อนจะหันไปทางอวี้ชินอ๋องเฟย “ท่านไม่ต้องรอหรอก”