บทที่ 205 ปราบปราม (1)

บทที่ 205 ปราบปราม (1)

ท่านลุงสุดหล่อ คำเรียกนี้ช่างน่าสนใจยิ่งนัก

ฮ่องเต้ถูกคนเรียกเช่นนี้เป็นครั้งแรก คำสรรเสริญเยินยอพระองค์เหล่านั้นยังสู้คำว่าท่านลุงสุดหล่อของเด็กคนนี้ไม่ได้เลย

ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะไม่กลัวพระองค์ แม้จะบอกว่าพระองค์ปลอมตัวมา แต่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรมานานหลายปี ได้ฝึกฝนท่าทางอันน่ายำเกรงจนสำเร็จแล้ว คนปกติทั่วไปเห็นพระองค์ต่างเกรงกลัวกันทั้งนั้น

พระองค์นั่งย่อตัวลงมา

เว่ยกงกงห้ามไว้ “นายท่าน!”

ฮ่องเต้ยกมือขึ้นปรามเขา บ่งบอกให้เขาหุบปาก พระองค์นั่งยองลงตรงหน้าเสี่ยวจิ้งคง สบตาในระดับเดียวกันกับเสี่ยวจิ้งคง

เด็กคนนี้รูปงามยิ่งนัก ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มอ้วนจ้ำม่ำ ดวงตากลมโตดุจลูกองุ่น คิ้วน้อยๆ ขมวดมุ่น ปากนิด จมูกหน่อย รูปงามเกินบรรยาย

ครั้งสุดท้ายที่เห็นเด็กน่ารักเช่นนี้ก็คืออาเหิงตอนเด็กๆ

เมื่อเจอเด็กเช่นนี้เข้า คงไม่มีใครคงมาดเข้มเอาไว้ได้ ฮ่องเต้เผยรอยยิ้มอ่อนโยนให้โดยไม่รู้ตัว “เจ้าชื่ออะไรรึ”

“จิ้งคง” เสี่ยวจิ้งคงยกมือน้อยไพล่หลัง พลางเอียงศีรษะครุ่นคิด แล้วจับเสื้อส่วนหน้าของตัวเองพร้อมกับเอ่ย “ข้าเป็นนักเรียนที่กั๋วจื่อเจียน”