บทที่ 188.1 จุดจบ (1)

บทที่ 188.1 จุดจบ (1)

ท่านโหวกู้ทุบฝ่ามือลงกับโต๊ะอย่างแรง “มีทั้งพยานบุคคล พยานหลักฐาน เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก”

ตัวหนังสือพวกนั้นมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นลายมือของอนุหลิง

แม้แต่ตัวอนุหลิงเองยังตกตะลึง

วินาทีนั้น นางนึกสงสัยความตัวเองความจำเสื่อมไปหรืออย่างไร!

นางกลัวว่าตัวเองจะเคยเขียนมันจริง ๆ

แน่นอนว่าชายชู้นั้นย่อมไม่มีอยู่จริง เพื่อให้เรื่องราวทั้งหมดดูสมเหตุสมผล ตอนท้ายจี้จิ่วอาวุโสยังเขียนจดหมายรักแสนระทมระหว่างทั้งสองคน

เนื้อหาคร่าวๆ ประมาณว่า คือ ข้าทุกข์ทนกับคืนวันอันมืดมิดเช่นนี้มามากพอแล้ว ข้าไม่อาจยอมรับได้ว่าเจ้าต้องกลับไปอยู่ข้างกายชายอื่น ลาก่อน แก้วตาดวงใจของข้า อย่าได้ตามหาข้า ข้าจะเดินทางไปยังสถานที่อันไร้ผู้คน จากไปพร้อมชีวิตอันบัดซบและความทรงจำของเราสอง! จดหมายเหล่านี้เป็นเครื่องยืนยันว่าเข้าเคยอยู่ในโลกของเจ้า ข้าอยากมอบมันให้เจ้าช่วยทะนุถนอม

เอาละ แม้แต่กับดักที่ว่าเหตุใดอนุหลิงถึงได้มีจดหมายรักที่ตนเขียนอยู่ในมือก็ขุดไว้พร้อมแล้ว

หากไม่มีจดหมายรักของอนุหลิง ก็อาจจะบอกได้ว่าเป็นคำพูดของชายชู้เพียงฝ่ายเดียว อนุหลินิงย่อมปฏิเสธได้ว่านางไม่เคยเขียนถึงเขา