บทที่ 184 เรียกแม่

บทที่ 184 เรียกแม่

“เข้ามาสิ” เจินผิงเหยียดยิ้มพลางเอ่ย ก่อนจะเบี่ยงตัวแล้วนำทางแม่นางเหยาไป

รถม้าของแม่นางเหยาจอดอยู่หน้าตรอก แม้แต่แม่นมฝางนางก็ไม่พามาด้วย

นางก้าวเข้าไปในเรือน

ยามนางไม่มา เจินผิงก็ร้อนใจ แต่พอมาเข้าจริง ๆ เจินผิงกลับร้อนใจยิ่งกว่า

เพราะเขาไม่อยู่ ภายในเรือนช่างทรุดโทรมเหลือเกิน

ทว่าสีหน้าของแม่นางเหยากลับไม่ดูประหลาดใจเลยสักนิด

หากเขารู้ว่า แม่นางเหยาเคยพบเห็นเรือนที่ผุพังยิ่งกว่านี้ ทั้งลูกสาวที่แท้จริง ลูกเขย และลูกชายล้วนแต่เคยอาศัยอยู่ในเรือนเช่นนั้น ก็คงเข้าใจได้ว่าเหตุในแม่นางเหยาถึงได้สงบนิ่งถึงเพียงนี้

เจินผิงพาแม่นางเหยาเข้ามาในห้องโถง ทั้งประหม่าทั้งตื่นเต้นก่อนจะเอ่ยออกไป “ไม่มีชาร้อนแล้ว เจ้ารอก่อน ข้าจะให้เย่ว์ซิ่วต้มกาใหม่ให้”

“นางชื่อว่าเย่ว์ซิ่วอย่างนั้นหรือ” แม่นางเหยาถามเขา

เจินผิงชะงักไป คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะเผลอเรียกชื่อจริงของภรรยาออกไป เขารู้ว่าไม่เหมาะสมนัก เพียงแต่พูดออกไปแล้ว ก็คงเอากลับคืนมาไม่ได้

เขาเอ่ยออกไปตามตรง “ใช่แล้ว เย่ว์ซิ่ว ไม่ใช่คนเมืองหลวง มาจากต่างเมืองเพื่อค้าขายในเมืองหลวงน่ะ”