บทที่ 177 หลอกลวง

บทที่ 177 หลอกลวง

หลิ่วอีเซิงอย่างนั้นรึ

ชื่อนี้ คุ้นหูเหมือนกันแฮะ

แต่ในเวลานี้ กู้เจียวมิอาจนึกได้ทันทีว่าไปได้ยินจากที่ไหน

กู้เจียวให้ผู้ช่วยจัดแจงยามาให้ใหม่ โดยไม่คิดเงินเพิ่ม

ชายหนุ่มนามหลิ่วอีเซิงรับยามา แล้วรีบเดินออกไป

พอเดินไปได้เพียงสองก้าว เขาก็หันกลับมา เอ่ยพึมพำ “บางที เจ้าอาจคิดผิดก็ได้ที่ช่วยข้า”

เขาโดนหลอกมาตลอด แม้จะรู้สึกมีความหวังในทุกๆ ครั้ง แต่ท้ายที่สุด ก็กลายเป็นผิดหวังซ้ำๆ

และครั้งนี้ เขารู้ว่าแม่นางคนนี้ไม่ได้หลอกเขาแน่ๆ

ครั้งผ่านๆ มา เขาคาดหวังว่าจะรักษาอาการได้ แต่ครั้งนี้ เขาเกิดไม่อยากหายขึ้นมาจริงๆ

แล้วเขาก็เดินจากไป

พอกู้เจียวเดินเข้าไปในโรงหมอ นอกจากหมอซ่งและผู้ดูแลหวังที่กำลังง่วนอยู่กับหน้าที่ของตนเอง เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ที่เป็นคนท้องถิ่นของเมืองหลวงต่างพากันก้มศีรษะและไม่กล้าพูดอะไร

“เสี่ยวกู้! ข้ากลับมาแล้ว”

เถ้าแก่รองเดินตัวปลิวเข้ามาในโรงหมอ พลางเอ่ย “มีเงินนี่มันดีจริงๆ เลย เจรจาง่ายขึ้นตั้งเยอะ! เอ๋ ว่าแต่ พวกเจ้าเป็นอะไรกันไปหมด ดู ดู ดูแต่ละคนสิ หน้าซีดเชียว เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึ”