บทที่ 159 เยี่ยมบ้านเก่า

บทที่ 159 เยี่ยมบ้านเก่า

ในเมื่อนางเอ่ยเช่นนั้น แม่นางเหยาเองก็มิอาจไปบังคับอะไรนางได้

วันต่อมา แม่นางเหยามารอกู้เหยี่ยนและกู้เจียวที่หน้าตรอกปี้สุ่ย

เสี่ยวจิ้งคงเองก็อยากไปด้วย

ไหนๆ ก็ได้หยุดเรียนแล้ว แน่นอนว่าเขาอยากอยู่ใกล้ๆ กู้เจียว

แม่นางเหยามองเสี่ยวจิ้งคงเหมือนเป็นลูกตัวเองมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จึงพาเขาไปด้วย

พวกเขาขึ้นรถม้าของจวนโหว เสียงกึกของก้องเกือกม้าบ่งบอกรถกำลังเคลื่อนตัวออกไป

เสี่ยวจิ้งคงทำท่าดีใจจนเนื้อเต้น โยกหัวไปมาข้างๆ กู้เจียว

“ดีใจขนาดนั้นเชียว” กู้เจียวถาม

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าจะได้พบญาติๆ น่ะสิ!” เสี่ยวจิ้งคงเอ่ยตอบพลางแกว่งขาและโยกหัวไปมา

ทุกคนในรถพากันทำท่าตะลึง

เสี่ยวจิ้งคงอาศัยอยู่ในวัดมาตลอด ไม่เคยได้เห็นหน้าค่าตาญาติสนิทมิตรสหายมาก่อน แม้กู้เจียวจะนับว่าเป็นญาติคนแรกของจิ้งคงหลังจากที่ลงจากเขา แต่หากว่ากันตามตรงแล้ว เขาก็ไม่เคยจะมีโอกาสพบปะกับญาติๆ มาก่อน

เสี่ยวจิ้งคงเป็นหัวไว รอบคอบ กู้เจียวรวมถึงคนอื่นๆ จึงไม่ได้ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเด็กทั่วไป