บทที่ 146 สาแก่ใจนัก
บทที่ 146 สาแก่ใจนัก
สองแม่ลูกจ้องเขม็งไปที่ซองยาประหลาด ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“นี่คืออะไรรึ” แม่นางเหยาถาม
หญิงชราทำท่าเอี้ยวตัวก่อนจะหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ “ยาเบื่อหนู”
แม่นางเหยาถึงกับสำลัก
กู้เจียวเองก็เกือบสำลักเช่นกัน เหตุใดหญิงชราถึงพกของอันตรายเช่นนี้ติดตัวมาด้วย!
“ท่านเอามาจากที่ไหน” กู้เจียวหันไปถามหญิงชรา
หญิงชราโดนจ้องจนเริ่มรู้สึกละอายใจ กระแอมในลำคอก่อนจะเอ่ยตอบ “ก็ข้าแอบ อืม นั่นแหละ…ก็ยาเบื่อหนูไง!”
แม้หญิงชราจะจงใจพูดไม่ชัด แต่กู้เจียวกลับเข้าใจชัดเจนแจ่มแจ้ง
นางบอกว่า เอาไปขายต่อ
ช่วงหลายวันก่อน กู้เจียวพบว่าในบ้านมีหนูบุก จึงใช้สารหนูทำยาเบื่อหนูขึ้นมา
ต่อมาก็พบว่ายาเบื่อหนูหมดแล้ว แล้วก็ไม่มีหนูมากวนใจแล้ว
กู้เจียวก็นึกว่าที่ยาเบื่อหนูหมดเพราะถูกหนูกินไปจนหมด กลายเป็นว่าหญิงชราแอบเอายาของนางไปขายอีกแล้วสินะ
ยาห้ามเลือดที่ท่านเคยแอบเอาไปขายมันทำกำไรได้ไม่พอสินะ
ก็เลยขายยาเบื่อหนูเพิ่มด้วย
หญิงชรากระแอมอีกครั้ง “ยานั่นดีมากเลย เพื่อนบ้านแถวนั้นมีติดบ้านกันหมดเลยล่ะ”
กู้เจียวนึกในใจ ที่ท่านเอาไปกระจายเยอะขนาดนี้เชียว
กู้เจียวเริ่มกระดกมุมปากขึ้นอีกครั้ง
Locked Chapter
Support your favorite authors and translators in webnovel.com