บทที่ 142 รู้ความจริง

บทที่ 142 รู้ความจริง

ทุกคนที่รู้จักมักคุ้นกับแม่นางเหยาต่างมั่นใจว่าแม่นางเหยาไม่มีทางทำเรื่องหยาบช้าเช่นนี้แน่นอน

แม่นางเหยามีอาการซึมเศร้าและควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เกิดวันใดปะทุขึ้นมา ก็เป็นไปได้ที่นางจะเสียศูนย์

แต่สภาพของแม่เหยาในตอนนี้กลับดูมีสติสัมปชัญญะและดูชัดเจนมาก ทั้งอารมณ์ก็นิ่งสงบ ที่นางตบหน้าอนุหลิงเช่นนั้น นางตั้งใจให้มันเกิดขึ้นจริงๆ เพราะมองว่าสมควรแล้ว

สายตาแม่นางเหยาเปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้น “ตบนี้ ข้าขอคืนให้เจ้า โทษฐานที่เจ้าทำให้ลูกสาวข้าต้องมาพะวง”

คนเป็นแม่ ไม่มีวันที่ยอมให้ตัวเองต้องมาตกระกำลำบากและยอมโดนผู้อื่นข่มเหงย่ำยีต่อหน้าลูกของตน

นางอยากเป็นแม่ที่เข้มแข็งเพื่อที่จะปกป้องลูก จะไม่ยอมให้พวกเขาต้องถูกรังแกทั้งทางร่างกายและจิตใจ

มุมปากของอนุหลิงเริ่มมีเลือดไหลซิบ เห็นได้ชัดว่าแม่นางเหยาลงแรงฝ่ามืออย่างหนัก

อนุหลิงปาดรอยเลือดออก แล้วเค้นเสียงหัวเราะดังลั่น “ฮูหยินว่าอย่างไรนะเจ้าคะ ข้าไม่เข้าใจ”

แม่นางเหยาแสยะยิ้มให้ก่อนเอ่ย “เจ้ายังมีหน้าเอ่ยเรียกข้าอีกรึ”