บทที่ 140 กระแทกใส่

บทที่ 140 กระแทกใส่!

ยามปกติเหล่าฮูหยินกู้จะให้คนยกดอกโบตั๋นออกมาให้นางชื่นชม และมีเพียงวันที่อากาศเหน็บหนาวเกินไปเท่านั้นที่นางจะไปห้องบุปผาด้วยตัวเอง

จากเรือนซงเฮ่อไปถึงห้องบุปผาความจริงแล้วห่างกันอยู่ระยะหนึ่งทีเดียว แต่นางนั่งเกี้ยวไป ลมพัดไม่โดน ฝนตกไม่เปียก แถมยังสบายอีกด้วย

เพียงไม่นานเกี้ยวก็มาหยุดอยู่นอกห้องบุปผา

สาวใช้คนสนิทเลิกม่านขึ้น ก่อนพยุงเหล่าฮูหยินกู้ลงจากเกี้ยว

เหล่าฮูหยินกู้สังเกตเห็นประตูไม้อ้ากว้างตั้งแต่แวบแรก คิ้วสีดอกเลาพลันขมวดขึ้น “วันนี้ใครเป็นคนดูแลห้องบุปผากัน เหตุใดจึงได้เปิดประตูอ้าซ่าเพียงนั้นไม่กลัวดอกไม้ด้านในแข็งตายเอารึ”

สาวใช้คนสนิทรีบสั่งคนรับใช้คนหนึ่งเข้าไปดู

คนรับใช้เข้าไปดูแล้วออกมารายงาน “ไม่เห็นคนสวนเลยเจ้าค่ะ”

นี่ยิ่งทำให้เหล่าฮูหยินกู้โมโหยกใหญ่กว่าเดิม ไม่มีคนสวน นั่นก็หมายความว่าคนสวนทิ้งหน้าที่ไปโดยพลการ แถมยังไม่รู้ว่าออกไปนานหรือยังด้วย ประตูเปิดอ้าซ่าเอาไว้ตลอดเช่นนี้!

เหล่าฮูหยินกู้ให้คนไปหาตัวคนสวนพลางเดินเข้าห้องบุปผาไปโดยการพยุงของสาวใช้คนสนิท