บทที่ 128 โอ้อวด

บทที่ 128 โอ้อวด

แม่นางเหยาเปิดผ้าที่คลุมกรงนกไว้ออก ปรากฏในนั้นมีลูกนกอินทรีย์อยู่หนึ่งตัว

แม่นางเหยาสงสัยว่าเหตุใดจิ้งคงน้อยถึงรู้จักกับกู้ฉังชิงได้ จึงได้คำตอบมาว่า “...ข้ากำลังจะไปช่วยเสี่ยวชี แต่เกือบถูกรถม้าชนเข้า ท่านพี่ใหญ่เข้ามาช่วยข้าไว้ได้ทัน! เขาเก่งมากจริงๆ !”

สายตาของจิ้งคงตอนพูดถึงกู้ฉังชิงเต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชมและเคารพนับถือ

แม่นางเหยากับกู้ฉังชิงไม่ได้อยู่เรือนเดียวกันมาเป็นเวลาสิบกว่าปีแล้ว ความทรงจำที่นางมีต่อเขายังคงหยุดอยู่ที่ตอนเขาอายุได้สิบเอ็ดขวบ ไม่รู้ว่าเขาไปฟังมาจากไหน ถึงได้เชื่อว่าแม่นางเหยาเป็นคนที่ทำให้มารดาแท้ๆ ของเขาต้องตาย

กู้ฉังชิงประกาศกร้าวว่าจะเป็นอริกับนาง สายตาที่เขามีให้นางเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

และเขาเองก็ไม่ชอบกู้เหยี่ยนด้วย

กู้เหยี่ยนผู้ไม่รู้ประสีประสาอะไร สมัยเด็กๆ เขามักจะไปหาพี่ชายทั้งสามอยู่บ่อยครั้ง กลายเป็นว่ากลับมาที่ไรจะต้องมีรอยฟกช้ำดำเขียวตามเนื้อตัวทุกที

พอเรื่องถึงหูท่านโหวกู้ เขาก็ไปทำโทษเด็กสามคนนั้น แต่พอมีคนไปบอกเหตุผลเรื่องฮูหยินคนเก่า แต่อย่างไรคนที่ต้องมารับกรรมสุดท้ายก็เป็นแม่นางเหยาและกู้เหยี่ยนอยู่ดี