บทที่ 119 ย้ายเข้าเมืองหลวง

บทที่ 119 ย้ายเข้าเมืองหลวง

พี่เขยตัวแสบปกติสอบได้ที่รองโหล่ของชั้นมิใช่รึ สอบได้ที่หนึ่งคงไม่ง่ายเลย จิ้งคงคิดไว้แล้วว่าพอกลับบ้านไป เขาจะเอ่ยชมพี่เขยตัวแสบเสียหน่อย

พอกลับไปถึงบ้าน พบว่ามีคนมากมายเข้ามาแสดงความยินดีกับเซียวลิ่วหลัง!

ดูสิ เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่ผิด พี่เขยตัวแสบปกติก็ไม่ได้เรียนเก่งอะไร พอได้ที่หนึ่งปุ๊บ ไม่แปลกที่จะรู้สึกเหนือความคาดหมาย!

จิ้งคงผู้ไม่รู้เรื่องว่าการเป็นเจี้ยหยวนมีมูลค่ามากเพียงใดนั้นตัดสินใจที่จะเก็บคำชมไว้ไม่บอกเขาจะดีกว่า

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันแล้ว เสี่ยวจิ้งคงเดินเข้าไปหาเซียวลิ่วหลังที่กำลังยืนเก็บของอยู่ในห้อง

พอเห็นเด็กน้อยเดินเข้ามา ทำท่าเอามือพาดหลังราวกับผู้ใหญ่ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยทัก “มีเรื่องจะพูดกับข้ารึ”

“อืม” จิ้งคงพยักหน้า เอามือประสานไว้ด้านหลังราวกับอาจารย์หน้าชั้นเรียน แม้แต่น้ำเสียงที่พูดออกมาก็ยังเหมือนเสียอีกด้วย “เจ้าคงฟังคำชมมาเยอะแล้ว งั้นข้าก็คงไม่ต้องพูดเยอะ เจ้าอย่าได้เหลิงกับคำพูดพวกนั้นไปล่ะ เจ้าต้องรู้จักถ่อมตัว ต้องขยันให้มากขึ้น ไม่เช่นนั้นครั้งหน้าหากเจ้าสอบไม่ได้อันดับหนึ่งละก็คนเขาจะหัวเราะเยาะเจ้านะ!”