408

บทที่ 408 แสงอรุณ

เฝิงจงเหลียง มือข้างหนึ่งกุมแก้วเก็บความร้อนอยู่ ถึงขั้นลืมที่จะดื่มน้ำไป

เขานึกถึงเรื่องแกะสลักที่คุยกับเจียงเซ่อ เธอเสนอให้แกะสลักชื่อของตัวเขาเอง และยังเขียนอักษรที่โต๊ะ

　　 “......ตอนนั้นคุณหนูเจียงเซ่อก็เกือบจะร้องไห้ไปเหมือนกัน โชคดีที่เธอนิสัยดี ไม่ได้โกรธที่ท่านโมโห และยังรอดูแลท่านจนเรียบร้อยถึงจะกลับไป” เสี่ยวหลิวพูดเตือนท่านอย่างหวังดีว่า “ผมรู้ว่าท่านรอคอยให้เธอมาหา ท่านเป็นห่วงคุณหนูเจียง แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ยังอายุน้อย ท่านก็อย่าเอาแต่ทำหน้าตาเข้มงวดเลยนะครับ…”

　　เฝิงจงเหลียงไม่สนใจเขา ตรงกันข้ามกลับเริ่มคิดถึงตอนที่คุยกับเจียงเซ่อเมื่อคืนวาน

　　เสี่ยวหลิวยังอยากจะพูดต่อ เขากลับไม่มีเวลามาบอกให้เสี่ยวหลิวเงียบปาก เพราะดื่มเหล้าเข้าไป จึงทำให้สมองของเขายังไม่สร่างเมามากนัก

　　แต่พอมาคิดอย่างละเอียด ตอนที่เขาตำหนิ ก็ไม่ได้โมโห ตรงกันข้ามกลับรู้สึกสนิทสนมและคิดถึง

　　มือทั้งคู่ของเฝิงจงเหลียงเริ่มสั่น น้ำอุ่นที่อยู่ในแก้วเกือบเจ็ดส่วนที่เขาถืออยู่กระเพื่อมเป็นระลอกคลื่นไม่หยุดทำให้คนรู้สึกเวียนหัวตาลาย