311

บทที่ 311 ภาพพจน์

หลังจากที่ถ่ายฉากนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว จ้าวร่างก็เดินเข้ามาทวนบทอีกครั้ง เธอต้องแสดงเป็นจางยวี่ฉินที่ได้รับเหตุการณ์สะเทือนอารมณ์ และการรับรู้ต่อโลกภายนอกก็ลดลงจนแทบไม่เหลือ เธอมองข้ามทุกๆ สิ่งที่อยู่รอบตัว ไม่สนใจแม้แต่ตัวเอง และสายตาก็จดจ้องอยู่แค่ที่จูจู

แต่อารมณ์แบบนี้สื่อออกมาให้ได้รู้อย่างไรกันล่ะ? จ้าวร่างก็เลยใช้วิธีดูแย่ไปเสียหน่อยอย่างการปล่อยหนูออกมา

ในขณะที่ตำรวจอาชญากรรมยังคงทำการค้นหาหลักฐานในสถานที่เกิดเหตุที่แสนจะย่ำแย่แบบนี้ กลับต้องเจอแต่พวกหนูที่วิ่งไต่ไปมา

พวกหนูวิ่งไปอยู่ตรงหน้าของจางยวี่ฉิน แต่เธอกลับไม่มีท่าทีตกใจเหมือนกับคนอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ เลยสักนิด เธอยังคงต้องรู้สึกขวัญหาย ถึงจะสามารถสื่อให้คนดูยิ่งเข้าใจได้อย่างลึกซึ้งมากขึ้น

ท่ามกลางหมู่คน หลิวเย่เองก็ต้องยืนปะปนอยู่กับคนเหล่านั้น ต้องคอยแอบลอบมองด้วยความชอบใจ

จ้าวร่างต้องการให้มันออกมาดู ‘เหี้ยมโหด’ มากจริงๆ ทั้งกลุ่มคนแสดง หนูที่วิ่งไปมา และจางยวี่ฉินที่มีแต่ความ ‘นิ่งเงียบ’ ยิ่งทำให้จางยวี่ฉินเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์จากการเจอเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจมากยิ่งขึ้น