โอเอซิส

เสียงเล็ก ๆ น่ารักดังขึ้น

"ท่านเทพคะ อย่าอยู่ในป่านานสิคะ รีบออกมาช่วยคนอื่นก่อน"

ผู้ที่ถูกเรียกว่าท่านเทพตอบกลับ

"ได้ แล้วข้าต้องไปช่วยฝั่งไหนก่อน"

"ด้านล่างค่ะ ด้านล่างกำลังแย่เลย"

เสียงทุ้มใหญ่ดังตอบกลับ

"ยังไม่ต้องมาก็ได้ครับท่านเทพ ด้านล่างยังเอาอยู่ ท่านเทพไปช่วยด้านบนดีกว่าครับ"

"โอเค งั้นข้าจะไปช่วยบน"

แต่เหมือนผู้ที่ถูกเรียกว่าท่านเทพจะบังคับตัวละครให้เคลื่อนไหวไม่ถูกใจใครบางคน จึงมีเสียงดังตะคอกขึ้นมาจากเพื่อนร่วมทีมที่ออนไลน์มาจากที่อื่น

"เฮ้ย ไอ้คนเล่นป่าอ่ะ เล่นเป็นมั้ยวะ หว่านก็ไม่ปัก เดี๋ยวปั๊ดตามตบถึงบ้าน"

ท่านเทพได้แต่เอามือเกาหัวแกรก ๆ เพราะเขาพึ่งจะเคยหัดเล่นเจ้าสิ่งนี้เป็นครั้งแรก และการบังคับตัวละครที่ผิดพลาด ก็ทำให้ผู้เล่นอีกฝั่งแอบทำการลอบสังหารตัวละครของท่านเทพอย่างโหดร้าย

เสียงระบบแจ้งเตือนทันที

"First Kill!!! (เฟิ๊ด – คิว) "

เสียงแหลมเล็กโวยวาย

"โอ้ม่าย! ท่านเทพอย่าแจกคิลสิคะ"

เสียงเอะอะโวยวายดังจนไปถึงข้างบนบ้าน ดังจนเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของครูสาวแสนสวยสะดุ้งตื่นขึ้นมา

ชีฟลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ แล้วหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องลงมาทำให้เขาเห็นบางสิ่งบางอย่าง บางสิ่งที่ทำให้เขาต้องขยี้ตาหลาย ๆ ครั้งเพื่อให้แน่ใจ เทพโอเอซิส น้องสาว และพ่อตา กำลังพากันนั่งกดโทรศัพท์มือถือกันอย่างขะมักเขม้น

ชีฟก้มมองดูชุดนอนที่ตัวเองใส่ด้วยความงุนงงเล็กน้อย ก่อนจะพยายามนึกทบทวนความจำของตัวเอง เขาจำได้ว่าเขากำลังไปจัดการกับนักรบสกิลสาวคนสุดท้ายที่เขาจับกุมเอาไว้ แต่อยู่ดีดีก็มีเท้าปริศนาอัดเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างแรง จนเขาลอยไปกระแทกกับต้นไม้ แล้วจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้เลย แต่ถึงจะจำอะไรไม่ได้ แต่การที่อีกฝ่ายโผล่มานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่กับครอบครัวของเขาแบบนี้ ก็แสดงว่าเขาไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้ว

ร่างบางแต่ส่วนอกไม่บางถูกปลุกด้วยการเคลื่อนไหวของแฟนหนุ่มที่เธอกอดอยู่ เธอลุกขึ้นนั่งแล้วกอดแฟนหนุ่มจากด้านหลังจากนั้นก็เอาคางไปวางไว้ที่ไหล่ซ้ายของอีกฝ่ายด้วยความงัวเงีย

"ตื่นแล้วเหรอ"

ชีฟหันไปหอมแก้มที่นุ่มนิ่ม

"ตื่นแล้ว"

คนถูกหอมยิ้มน้อย ๆ แล้วผลักแผ่นหลังอีกฝ่ายเบา ๆ

"งั้นก็ไปอาบน้ำได้แล้ว มีคนสำคัญมาหาเธอแนะ"

ชีฟหันไปหาแฟนสาวที่มีอายุมากกว่า แล้วเอาหน้ามุดลงไปตรงกลางอกคู่โต จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงอันออดอ้อน

"อยากกินของหวานอ่ะ"

ครูสาวกอดแฟนหนุ่มเอาไว้แล้วตีแผ่นหลังอีกฝ่ายเบา ๆ

"ไม่ต้องเลย แขกวันนี้สำคัญ เดี๋ยวเขารอนาน"

"สิบห้านาที"

"ไม่"

"สิบนาที"

"ม่าย!"

"ห้านาทีขาดตัว"

"อือ"

ชีฟพูดจบก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วใช้ริมฝีปากของตัวเองประกบริมฝีปากของอีกฝ่ายไว้ เพื่อปิดโอกาสในการปฏิเสธ

สามสิบนาทีต่อมา

ชีฟที่ทำธุระต่าง ๆ เสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาจากบ้านด้วยเสื้อยืดแขนสั้นและกางเกงขาสั้นที่ใส่สบาย ก่อนจะตรงดิ่งมานั่งตรงโต๊ะไม้หินอ่อนที่คนสองคนและเทพหนึ่งตนกำลังนั่งเล่นกันอยู่

อีฟที่หันมาเห็นคนแรกก็ตะโกนขึ้นมา

"พี่ชายฟื้นแล้ว"

ทุกคนพากันวางโทรศัพท์แล้วหันไปมองสองหนุ่มสาวที่กำลังเดินเข้ามา

โอเอซิสเอ่ยทักทายอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม

"ว่าไงพ่อนักฆ่า"

ชีฟจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อสายตาเท่าไหร่นัก

"ท่าน โอเอซิสจริง ๆ เหรอครับ"

โอเอซิสเลิกคิ้ว ก่อนจะหัวเราะน้อย ๆ

"เอ้า ก็จริงสิ หล่อขนาดนี้มีข้าคนเดียวเท่านั้น"

คราวนี้กลับเป็นชีฟที่ต้องเลิกคิ้วแทน พลางแอบคิดในใจ

'โคตรหลงตัวเองแบบนี้ใช่แน่นอน'

คิดเสร็จ ชีฟก็กวาดสายตามองไปที่หน้าประตูรั้วบ้าน ซึ่งด้านนอกมีบุคคลที่มีผิวพรรณเปล่งปลั่งในชุดเกราะอัศวินสีเงินหลายสิบคนเฝ้าอยู่หน้าประตู และไกลออกไปก็เต็มไปด้วยรถตู้ของนักข่าวมากมายที่กำลังมารอทำข่าว

เสียงไพรินดังขึ้น เมื่อทุกอย่างถูกจัดเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ทุกคน มากินข้าวได้แล้ว"

แม่ของชีฟเดินออกมาพร้อมกับหม้อข้าวขนาดใหญ่ โดยมีแม่ของครูน้ำตาลเดินถือถ้วยจานชามมากมายตามมาด้วย

ด้วยคนและเทพที่มีจำนวนมาก ทำให้ทั้งหมดต้องพากันนั่งปูเสื่อรับประทานอาหารกันอยู่หน้าบ้าน ตอนแรกเหล่าอัศวินเทพก็เกรงใจนิด ๆ แต่พอโอเอซิสอนุญาต ทุกคนก็เลิกเฝ้าประตูแล้วมาล้อมวงกันรับประทานอาหาร โดยโอเอซิสได้เสกลูกหมาน้อยที่มีขนสีน้ำตาลตัวเล็กน่ารักตัวหนึ่งขึ้นมา แล้วเอาไปวางไว้หน้าประตูรั้วพร้อมกับถาดอาหารจานหนึ่ง

เหล่านักข่าวที่อยู่โดยรอบเมื่อเห็นว่าไม่มีอัศวินเฝ้ายามแล้วก็คิดจะพากันเข้าไปเพื่อแอบฟังและถ่ายรูป แต่พอเห็นโอเอซิสอุ้มลูกหมาตัวหนึ่งมาวางไว้ที่หน้าประตูรั้ว ทุกคนก็พากันชั่งใจและระแวงกันไปตาม ๆ กัน ถึงแม้มันจะเป็นแค่ลูกหมา แต่คนที่เอามาวางไว้คือโอเอซิสที่เป็นถึงมหาเทพ นั่นทำให้นักข่าวทุกคนพากันคิดเปลี่ยนใจแล้วนั่งรออยู่ที่รถเหมือนเดิม

แต่สักพักก็มีนักข่าวคนหนึ่งอยากลองดี ด้วยการเดินอ้อมไปทางบ้านของครูน้ำตาล และเพียงแค่นักข่าวคนนั้นเข้าใกล้รั้วบ้าน ลูกหมาตัวน้อยก็เห่าโฮ่งเบา ๆ ก่อนจะเกิดคลื่นพลังงานปริศนาดีดร่างนักข่าวคนนั้นจนล้มหงายท้องไปกับพื้น จากนั้นก็ไม่มีนักข่าวคนไหนกล้าลองดีอีก

อีฟที่กำลังนั่งเอาข้าวเหนียวจิ้มลงไปบนแจ่วบองเงยหน้ามาคุยกับท่านมหาเทพสุดหล่อ

"ท่านเทพคะ นั่นใช่หมาเฝ้าประตูในตำนานหรือเปล่าคะ"

โอเอซิสหันไปมองลูกหมาที่หน้าประตูรั้ว แล้วรีบกลืนคอหมูย่างเพื่อตอบ

"ไม่ใช่ แต่ก็เป็นสัตว์วิเศษอยู่นะ"

"วิเศษยังไงคะ"

"เจ้านั่นคือหมาป่ามนตรา สายพันธุ์ของสุนัขตัวนี้สามารถร่ายเวทมนตร์ได้ตั้งแต่เกิด"

อีฟตาโตขึ้นมาทันที

"โห"

อีฟหันไปมองลูกหมาด้วยดวงตาที่เป็นประกาย ก่อนจะหันกลับมาหาโอเอซิส

"งั้นหนูขอนะคะ"

โอเอซิสยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

"ได้สิ ข้าให้"

อีฟกรี๊ดลั่นอย่างด้วยความดีใจ แล้วเอ่ยขอบคุณ

"ขอบคุณค่ะ"

ไพรินที่นั่งเงียบอยู่นานก็เอ่ยปากพูดขึ้นบ้าง

"เอ่อ... ท่านเทพคะ แล้วลูกชายดิฉัน คือ..."

โอเอซิสหันไปยิ้มให้แล้วพูดตัดบทเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่อ้ำอึ้ง

"จะไม่มีบทลงโทษใด ๆ สำหรับลูกชายเจ้า"

ไพรินถึงกับโล่งใจแล้วเอ่ยขอบคุณโอเอซิสเป็นการใหญ่

"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ"

ชีฟพูดแทรกขึ้นบ้าง ก่อนที่แม่เขาจะก้มหัวรัว ๆ จนคอหักไปเสียก่อน

"เอ่อ แล้วที่ท่านเทพมาในวันนี้มีอะไรอย่างอื่นอีกมั้ยครับ"

"มี แต่ข้าขอรับประทานอาหารตรงหน้าให้เสร็จก่อน อาหารพื้นบ้านเจ้าถูกปากข้ามาก"

แล้วท่านเทพหรือโอเอซิสก็หันไปสนใจกับอาหารตรงหน้า เหล่าอัศวินเทพหนุ่มสาวทั้งหลายก็เช่นกัน เหมือนอาหารฝีมือแม่ของชีฟนั้นจะถูกใจเหล่าอัศวินเทพเหล่านี้ไม่ใช่น้อย

ทางด้านของมิ้นท์ เธอนั่งอยู่ในรถตู้ของนักข่าวกับลูกทีมของเธอ เพราะพวกเธอเองก็ต้องรออยู่ด้านนอกด้วยเช่นกัน เพื่อรอให้อีกฝ่ายสรุปผลให้ ด้วยคำตัดสินของโอเอซิสนั้นถือเป็นประกาศิตที่คนในโลกจะต้องทำตาม ไม่ว่าผู้ร้องเรียนของเธอจะถูกตัดสินว่าอย่างไร ทุกอย่างก็จะต้องเป็นไปตามนั้น

โบว์กับฟ้านอนหาวฟอดใหญ่อยู่ในรถตู้ของนักข่าว พวกเธอมารอตั้งแต่หกโมงเช้าเพื่อรอคำสรุปผลจากเทพ แต่ตอนนี้ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงแล้ว อีกฝ่ายยังไม่ออกมาให้คำตอบใด ๆ เลย โบว์ลุกขึ้นแล้วมองหัวหน้าของพวกเธอที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ

"หัวหน้าคะ พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่เหรอคะ"

มิ้นท์ตอบอย่างไม่สบอารมณ์

"ปูเสื่อนั่งกินข้าว"

"ห๊ะ"

"ก็ตามนั้นแหละ"

พูดจบมิ้นท์ก็เอนตัวลงนอนบนเบาะอย่างสุดเซ็ง โอเอซิสคือมหาเทพที่มีนิสัยชอบทำตามอำเภอใจตัวเอง และด้วยพลังที่มีมหาศาล ก็ทำให้ไม่มีใครกล้าขัดใจเขา แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนนับถือเทพองค์นี้ก็คือ เขารักในความถูกต้องรักในความยุติธรรม การกดขี่ข่มเหงหรือรังแกผู้อื่น นั่นคือสิ่งที่เทพองค์นี้เกลียดเป็นที่สุด