บทที่ 171-2 ดอกปี้อั้นเบ่งบาน

บทที่ 171-2 ดอกปี้อั้นเบ่งบาน

ทัพใหญ่ออกเดินทางผ่านทุ่งหญ้าลู่ต๋า ผ่านทะเลสาบที่บัดนี้แห้งขอดไปแล้ว ก่อนจะเดินเลียบแม่น้ำจู๋สยาลงไปเข้าสู่เขตมองโกเลีย อีกสองวันข้างหน้าขบวนทัพของพวกเขาก็จะไปถึงภูเขาไป๋เติง

สถานที่ตั้งของภูเขาไป๋เติงที่นี่กับภูเขาไป๋เติงในความทรงจำของชิงเซี่ยค่อนข้างหันเหไปจากกันมาก บัดนี้พวกเขาเข้าสู่เขตมองโกเลียแล้ว ทั้งยังขยับเข้าใกล้ทุ่งหญ้าเคอเอ่อร์ชิ่นเข้าไปทุกที ทุ่งหญ้าเคอเอ่อร์ชิ่นเวลานี้ที่อยู่เบื้องหน้า ต้นหญ้าสดใหม่สีเขียวอ่อนขึ้นปกคลุมไปทั่ว ดินดีอุดมสมบูรณ์ด้วยปุ๋ยและสารอาหาร หาได้แห้งแล้งและเปล่าเปลี่ยวดังเช่นที่ฉายให้เห็นในความทรงจำไม่ ทว่าตลอดเส้นทางที่ทัพใหญ่ของชิงเซี่ยเดินทางผ่าน กลับเงียบเหงาและร้างผู้คน คิดว่าเหล่าประชาชนที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อนคงจะอพยพหลบหนีออกไปได้สักพักแล้ว

เลี่ยวปี้ซึ่งรับหน้าที่ออกมาสำรวจเส้นทางก่อนล่วงหน้ากลับมารายงานว่าหน่วยสอดแนมจับทหารที่เข้ามาสอดแนมของกู่ลี่อาซู่ได้ ชิงเซี่ยหัวเราะเสียงเย็นในใจครั้งหนึ่ง ออกคำสั่งให้ปล่อยคน ก่อนจะสั่งให้พวกทหารเข้าไปตั้งค่ายในทุ่งหญ้าเคอเอ่อร์ชิ่น