บทที่ 137-2 หลอกลวงมากเกินไป

บทที่ 137-2 หลอกลวงมากเกินไป

วันต่อมาในยามเช้า เหลียนโจวก็ถูกเรียกให้ไปพบที่ห้องหนังสือ องค์ชายสามแห่งแคว้นฉินที่สวมเสื้อคลุมตัวหลวมเอนกายอยู่บนเก้าอี้นวม อารมณ์อ่อนระโหยเล็กน้อย มือข้างหนึ่งนวดขมับไว้ ดวงตาหลับนิ่ง น้ำเสียงนิ่งพูดว่า “ตรวจสอบได้อะไรบ้าง?”

น้ำเสียงเรียบนิ่งของเหลียนโจวพูดว่า “หนานฉู่ ตงฉี ซีชวน แล้วยังมีรัฐบริวารแห่งทะเลตะวันตก ชนเผ่าหนานเจียงทุกเผ่า ซงหนูทุกเผ่า ล้วนแล้วแต่ส่งคนไปสู่ที่ราบไป๋ลู่เพื่อสำรวจทั้งหมด องค์รัชทายาท องค์ชายรอง องค์ชายสี่ องค์ชายหกก็ล้วนส่งสายลับเข้าไปในซีชวน เหล่านกนางแอ่นของเยียนหุยก็เข้ายึดครองป้อมไป๋ลู่ ทว่ากลับไม่ได้ขัดขวางกลุ่มคนเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย”

ฉินจือเหยียนพยักหน้า ทว่ากลับไม่พูดไม่จา ปิดตาลงเล็กน้อย มองไม่ออกว่ากำลังรู้สึกอย่างไร

เหลียนโจวพินิจอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดต่อด้วยเสียงเนิบๆ ว่า “พวกเราสามารถสกัดกั้นนกพิราบสื่อสารที่บินเข้าออกด้านในหุบเขาได้สำเร็จโดยผ่านทางคนส่งข่าวของจู้ยวนชิง ทว่าสิ่งที่แปลกประหลาดที่สุดก็คือ จดหมายเหล่านั้นไม่เป็นประโยคสมบูรณ์ ล้วนแล้วแต่เป็นรหัสลับ พวกเราไม่อาจบันทึกไว้ได้ จึงปล่อยไป”