บทที่ 130-3 จยาอวิ๋นเชื่อมสัมพันธ์

บทที่ 130-3 จยาอวิ๋นเชื่อมสัมพันธ์

ฉินจือเหยียนนั้นเคยดูสูงส่งหรูหราเสมอมา น้อยมากที่จะมีท่าทีล้มลุกคลุกคลานลำบากลำบน เมื่อชิงเซี่ยเห็นสภาพของเขาแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเผยยิ้มมุมปาก ทว่าก็คิดขึ้นมาได้ว่าร่างกายของเขานั้นไม่ทนต่อความหนาวเย็นรีบหยิบผ้าสีขาวสะอาดที่เตรียมเอาไว้ให้ต้าหวงแล้วคุกเข่าลงโดยไม่ได้คิดถึงผลกระทบต่อบาดแผลบนหน้าอกซึ่งเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันทีจนร่างของนางโค้งงอ

ฉินจือเหยียนนิ่งงันไป รีบนั่งลงบนเตียง กึ่งโอบล้อมตัวนางอย่างเป็นกังวล เสียงเข้มพูดว่า “เจ็บหรือไม่? ข้าจะไปเรียกท่านอาจารย์ไป๋สือ”

“ไม่ต้อง” ชิงเซี่ยดึงมือของฉินจือเหยียนไว้ เงยใบหน้าเล็กขาวซีดน่าสงสารขึ้นมา พูดว่า “ท่านอยู่เป็นเพื่อนข้าสักหน่อยคงจะดีขึ้น”

ดวงตาใสสะอาดของนางทำให้จิตใจผู้พบเห็นสั่นไหว แฝงไปด้วยความอ่อนแอแบบที่พบได้ยากยิ่ง เหมือนไอน้ำที่ถูกเผยออกชั้นแล้วชั้นเล่า ฉินจือเหยียนกลับไปนั่งลงบนเตียงตามเดิม โอบแขนรอบไหล่ของนาง ฝ่ามือลูบเบาๆ ที่เส้นผมของนาง นิ่งเงียบไม่พูดจา